دختری در انتظار شوهر

قبل از اینکه شعر سروده شده ی مرحوم خدیوی از جانب جامعه ی نسوان وبالأخص دوشیزگان رد ویا مورد انتقاد قرار بگیره،اعلام می کنیم که ماهم قبول داریم که اینطور نیست و اینگونه اشعار صرفا" جنبه ی طنز داره که برای آقایون نیزچنین اشعاری را در نظر خواهیم داشت.

دختری در انتظار شوهر

دختری به انتظار شُو تو خانَه ماندَه بـــــــــــود            آرزوی یک شُویِِ جِِوِون به دل نِشانده بـــــود

هرچی یم پول مِداِدن به ِرماّل و دعانویـــــــس            مردی پیدا نِمِشد بِراش بِشِه یار و اَنیـــــس 

یک روزی دخترَه پای اَینه بود خودِشه ِمدیـــــد          دید دَرَه نِفله مِشَه موواش شدَه سیا سفیـد

یَکدِ فَه ِشنید یَکی درِ حوَالی در مِزَِنــــــــــــَـــه         هرکه هَس بیگنَهَ َیه درِ  رِهِ با لِنگرَ مِزَِنـــــــــــه

پوشت دَر از سوُلاخی دیدی زَد و مرَدی رِهِ دید          َچشم و اَبرو مشکی وچار شَنه قَد ِشم رشید

گفت با کی کار ِدِرن اینجِهِ آقای بزرگـــــــــوار           گفت خانمُ دُختَری اینجا هَست وبنَِده خواسِگار

یکِد َفه سکوتی شد، صِدای ُتلپ پَستّی اَمــد         دیگَه از دُخَتر َیم صِدای حَرفی نی یَمَــــــــــــــد

یک صِدای های وهو از تو خَنَه بِگِوش رسید            نَنَه ی دخُتَره بود گرُم گرُمپ جلو دویــــــــــــــــد

دَرِه واکرد وبه مِرده گفت با صَد توپ وتِشـَر           راست بگو چی گفتی تو بِهِ دخترم از پوشتِ در

که ایجور یکِدِ فَه آب از دَهَن او کشَ کِـــــرد             پوشت در افتاد و ذوُقی زد و یَکهُو غَش کِـــــرد.

شعر از مرحوم خدیوی

برگرفته از کتاب خنده و گوهر

وای از این عشق های تو. خالی

اوس اصغر به دخترش شبنـــــــــــــم

گفت:بنشین که صحبتــــــــی دارم

شاکی ام،دلخورم،پکر شـــــــده ام

چونکه امروز با خبر شــــــــــــده ام

که تو در کوچه ای همین اطــــــراف

با جوانی جُلنبر و عـــــــــــــــــّـــلاف

سخت سر گرم گفتگو بــــــــــودی

چه شنیدی از او؟چه فرمـــــــودی؟

رفته بالا فشارم ای گاگــــــــــــــول

سکته کردم مطابق معمــــــــــــول

ای پدر سوخته،بِــــــــــــــــــدم الآن

پدرت را در آورد مــــــــــامــــــــــان؟

بزنم توی پوز تو همچیــــــــــــــــن

که بیاید فکت بکل پاییــــــــــــــــن؟

دخترم جامعه خطرناک اســــــــت

بچه ای تو، مُخت هنوز آک اســت

آن پدر سوخته چه می نالیــــــد؟

بر سرت داشت شیره می مالید؟

بست لابد برای تو خالـــــــــــــــــی

وای از این عشق های تو. خالی!...

گاگول:احمق، گیج 

جلنبر یا جلمبر: آدم ژنده پوش و ژولیده

باتشکر از آقای مصطفی مشایخی

 

من اگر پیرم ولی مغز جوان دارم هــــــــــــــــنوز

این شعر را در حالی فی البداهه سرودم که من و پسرم در باره ی پیری و جوانی به صورت طنز آمیز با هم  صحبت می کردیم. اگر پخته نیست شاعرش ناپخته است.

من اگر پیرم ولی مغز جوان دارم هــــــــــــــــنوز

دردل خود آرزوهای گران دارم هـــــــــــــــــــــنوز

مغز من هر گز نگشته خسته از چرخ زمــــــان

تیر هایم را رها ننموده ام من از کمـــــــــــــان

گرچه در ظاهر نشسته برف پیری بر ســـــرم

لیک احساس جوانی می نماید پیکــــــــــــرم

آرزو گویند هر گز بر جوانان عیب نیســـــــــــت

آرزوها بهر من مفتاح باب زندگی اســـــــــــت

آرزوهایم تمامی مثل گل ها غنچه انــــــــــــد

از میان این همه گل اندکی بشکفته انــــــــد

گر خدا یاری کند کارم به سامان می رســد

دست من بر دامن خسرو خوبان می رســد

بس  کن ای قاسم مگو از آرزوهـــــــــای دراز

اندکی اندیشه کن در خلقت پر رمـــ ـز و راز

لالایی

لالایی با گویش سبزواری(۱)

لالایی های مادران قدیمی که  موسیقی ای گوش نواز برای کودکان و دلنشین برای بزرگتر ها بود رفته رفته به فراموشی سپرده می شود.یادش به خیروگرامی باد،مادران آن دوره به خوبی می دانستند که برای آرام کردن فرزندشان باید آنها را طوری بغل کنند که ضربان قلبشان آرامبخش روان کودکشان باشد و با صدایی که کودکش به آن خو کرده بود در گوشهای او چنین  بخواند:

لالا لالا حبيبِـــــــــ اله  / ازي كوچه مـــــرو بالا.

كه دخترهاي بد داره  /  سرت را مي بِرِن از را.

گلمُ در خواب گلُم بيدار  /گلم هرگز نشه بيمار.

اگر خواهَه شوه بيمار   /خداوندا نگاهش دار.

لالا لالا گل فِنُدق  /بابات رفته سر صنُــــــدق.

بابات رفِته سَِر صنُدق /  بياره يگ مَني فُِندق.

لالا لالا ،گل نازُم  / زغمهاي تو بيمـــــــــــارم.

توِرِه دارم چه غم دارم /هزار شكرش بجا آرم.

لالا لالاي آلوچه /كه بِچّم مين بانوجـــــــــــه.

كه بانوج ره بجنبانِن /دل بچِّم نرنجــــــــــانن.

لالا لالا گل پسِته /بابات رفته به گلُِدســـته.

بچم آروم نم گيره /شدم از دست او خِسته.

لالا لالا گل سوسن / سرت ور دار لبت بوسم.

لبت بوسم كه بو درَهَ / كه با گل گفتــــگو دَرَه.

لالا لالا گل زيرهَ / چرا خوابت نم گيـــــــــــــــرَه.

بابات رفِته زني گيرَه / نَنَت از غُصه مي ميـره

لالا لالا گل خشخاش / بابت رفته خدا همراش

بابت رفته زنی گیرهَ / کنیز صِد تِمَن گیـــــــــرَه

لالا لالا گل گنُدم   /  ِبرِت گهواره می بُِنـــــــدم

اگر امر خدا باشَه / که گهوارت طِلا باشَــــــــــه

لالا لالا لالایی   / گلُم رفَِته به مُلایـــــــــــــــــی

گلُم رفَِته که ملاشَه / دل مادر تِسّلا شَــــــــــه

لالا لالا لالاش میَِه / درَه واکُن آقاش میَِـــــــــــــه

دره واکن آقاش میه / صدای کوش پاش میـــــــــه

لالا لالا به مِشهد ری / به پای تخت حضــــرت ری

اگر حضرت بفرمایه  / تو حارو کش مِرقَـــــــــــد ری

لا لا لا لا گلم مَگری / کسی با ته نکرد قــــــــــهری

اگر با ته کنه قهری / خدا مرگش دهد فــــــــــــــوری

لا لا لا لا عسل باشی / دلم می خاس پسر باشی

بهر مجلس که بنشینی / تِه جادار پدر باشــــــــی

  افسوس که به لطف دوره مدرن، صداي گرم مادر ولالايي هاي او گوش كودك رو نوازش نمي ده بلكه صداي هاي گوش خراش و نا متجانس، جايگزين صداي لطيف و زيباي مادر شد ه كه گوش و روح كودك رو آزار ميده، همه ی این هابه يُمن و لطف دستاوردهای زندگی متجددانه و ماشینی اين دوره است! و در آرزوی داشتن طبع لطیف مادرانه ی آن دوره.    

 منبع: بر گرفته از کتاب عقاید ورسوم مردم خراسان

 

 

گل خنده کنان

گل خنده کنان بگویــــدت رو در رو                  چون غنچه چرا نشستـــــــــــــه ای تو در تو

هر چند که خار غم به دامن داری               خوش باش که عمر است و اجل سنگ سبو

عجب صبری خدا دارد

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

همان یک لحظه ی اول،

که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان،

جهان را با همه زیبایی و زشتی،

بروی یکدگر، ویرانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

که در همسایه ی صدها گرسنه، چند بزمی گرم عیش ونوش می دیدم،

نخستین نعره ی مستانه را خاموش آندم ،

 بر لب پیمانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم،

که می دیدم یکی عریان ولرزان، دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگین،

زمین وآسمان را

واژگون ویرانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

نه طاعت می پذیرفتم ،

نه گوش از بهر استغفار این بیداد گرها تیز کرده،

پاره پاره در کف زاهد نمایان،

سُبحه ی صد دانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم ،

برای خاطر تنها یکی مجنون صحراگرد بی سامان،

هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو،

 آواره و دیوانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

بگرد شمع سوزان دل عشاق سر گردان،

سراپای وجود بی وفا معشوق را،

پروانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

به عرش کبریایی،باهمه صبر خدایی،

تا که می دیدم عزیز نا بجایی،ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروش،

گردش این چرخ را

وارونه،بی صبرانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

که می دیدم مشوّش عارف و عامی،زبرق فتنه ی این علم عالم سوز مردم کُش،

به جز اندیشه ی عشق و وفا،معدوم هر فکری،

در این دنیای پر افسانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

چرا من جای او باشم.

همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و،تاب تماشای تمام زشتکاری ها ی این مخلوق را دارد،

وگرنه من به جای او چو بودم،

یک نفس کی عادلانه سازشی،

با جاهل و فرزانه می کردم،

عجب صبری خدا دارد! عجب صبری خدا دارد!

منبع :کتاب ای شمع ها بسوزید اثر معینی کرمانشاهی

 

 

 

شعر گله از بی وفایی

گمان کردم تو جانا با وفایـــــــــــــــی           ندانستم وفا هر گز ندانــــــــی

تو را چون جان شیرین دوست دارم             عجب دارم چرا باور نــــــــــداری

کجایی طاهر عریان که گویــــــــــی              امان از بی وفایی بی وفایـــی             

 

۲۰/۱۰/۸۹

شعر

دوستت دارم ودانم که تویی آتش جانم        از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

 

 

من از برای وفای تو دوستت دارم                وگرنه دلبر پیمان شکن فراوان اســـــــــــــت

شاعر ناشناس

این چه شور است که در دور قمر می بینم

نمی دانم چرادر بسیاری از کتاب های چاپ جدید این شعر چاپ نشده است چرا؟ شاید شما هم ندانی که این شعر سروده ی کدام شاعر توانایی است. 

این چه شور است که در دور قمر می بینم

همه آفاق پر از فتنه وشر می بینــــــــــــم

هر کسی روز بهی می طلبد از ایــــــــــام

علت آن است که هر روز بتر می بینـــــــم

ابلهان را همه شر بت زگلاب وقند اســــت

قوت دانا همه از خون جگر می بینـــــــــم

اسب تازی شده مجروح به زیر پـــــــــالان

طوق زرین همه در گردن خر می بینــــم

دختران را همه جنگ است وجدل با مادر

پسران را هم بد خواه پدر می بینـــــــــم

هیچ رحمی نه برادر به بــــــــــــــرادر دارد

هیچ شفقت نه پدر را به پسر می بینم

پند حافظ بشنو خواجه برو نیکی کـــــن

که من این پند به از دُرّ وگهُر می بینم

طفل صغیری زحسین گم شده ساربان

طفل صغیری زحسین گم شده ساربان ساربان

قامت زینب ز الم خم شده ساربان ساربــــــــان

 

زمردم دل بِکنَ یاد خدا کــــــــــــــــــن

زمردم دل بِکنَ یاد خدا کــــــــــــــــــن

خدا را وقت تنهایی صدا کـــــــــــــــن

در آن حالت که اشکت می چکد گرم

غنیمت دان و ما را هم دعا کــــــــــن

شاعر ناشناس

دنیا محل گدره می دونــــــــــــــــــــــــم

دنیا محل گدره می دونــــــــــــــــــــــــم

از  رو موانع می پره میدونـــــــــــــــــــم

آدمارو گول میزنه میدونــــــــــــــــــــــــم

همش حرف زور میزنه میدونـــــــــــــــم

مکر و فریبش عالیه میدونـــــــــــــــــــم

آرزوهاش تو خالیه میدونــــــــــــــــــــم

برا خوبا جهنّمه میدونــــــــــــــــــــــــــم

میگن وفاش خیلی کمه میدونـــــــــــم

دنیا با ما همبازیه میدونــــــــــــــــــــــم

از آدما ناراضیه میدونـــــــــــــــــــــــــــم

بال و پرا رو میکنه میدونـــــــــــــــــــــم

آینه دل رو میشکنه میدونـــــــــــــــــم

حق و حقوق رو نمیده میدوـــــــــــنم

قُفلش بدون کلیده میدونــــــــــــــــــم

دنیا زبون بازی داره میدونــــــــــــــــم

افشای هر رازی داره میدونـــــــــــــم

کلا" دنیا پوشالیه میدونـــــــــــــــــم

رنگ ولعابش عالیه میدونــــــــــــــم

شعر قاسم ملا  بدَه میدونـــــــــــم

ارزش خوندن نداره میدونــــــــــــم

وقت شمارو میگیره میدونـــــــــــم

نوشته هاش آبَکیه میدونـــــــــــم

 به دنیا نا سزا میگه میدونـــــــــم

انصاف و ایمون نداره میدونـــــــــم

نمکه دنیا می خوره می دونــــــم

نمکدونش رو میشکنه میدونـــــم

میگه که دنیا میگذره میدونـــــــم

گورشو گم نمی کنه میدونــــــم

حالا میخوام حالیت کنم ای والله

اراجیفات بی جوابه؟ نــــــــه والله

 گفتی:

دنیا محل گــــــــــــــذره ای والله

از رو مانع می پــــــــره ای والله

آدما رو گول میزنــــــــه ای والله

همش حرف زور میزنه نه والله

مکرو فریبش عالیــــه ای والله

آرزوهاش تو خالیه نــــــه والله

برا خوبا جهنَمه نـــــــــــــه والله

گفتی وفاش خیلی کمه ای والله

دنیا با ما همبازیه نـــــــــــه والله

 از آدما نا را ضیـــــــــــه ای والله

بال و پرارو میکنه نـــــــــــــه بالله

آینه دل رو میشکنه نــــــــه والله

حق و حقوق رو نمیده نه والله

قفلش بدون کلیده نــــه واالله

دنیا زبون بازی داره چه حرفا

افشای هر رازی داره نه والله

دنیا کجاش پوشالیه؟ نه والله

رنگ ولعابش عالیه ای والله

 

 

 

من از کلام تو دشنام آرزو دارم

آدم باید این جوری دوستشو دوست داشته باشه

من از کلام تو دشنـــــــــــــــــــــام آرزو دارم

شنیده ام که کلام تو سخت شیرین است

رسیده کار به جایی که گر نباشد کفـــــــر

تو را پرستم و گویم خدای من ای اســـــت

وافریادا زعشق

و ا فریادا ز عشق وا فریـــــــــــــــادا

کارم به یکی طرفه نگار افتـــــــــادا

گر داد من شکستـــــــه دادا  دادا

ور نه من وعشق هر چه بادا  بادا

 

ابوسعید ابوالخیر

سئوالی ساده دارم

سئوالی ساده دارم از حضورت

من آیا زنده ام وقت ظهـــورت؟

اگر که آمدی من رفته بـــــودم

اسیر سال و ماه و هفته بودم

دعایم کن دو باره جان بگیرم

بیایم در رکاب تو بمیــــــــــرمـ

آتش بگیر تا

    آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم      احساس سوختن به تماشا نمی شود                 

                      

شعر طنز عاشقانه

شعر طنز عاشقانه
من اندر كوچه « صغري » را نظر كردم !
به ناگه مادرش از انتهاي كوچه پيدا شد،
من احساس خطر كردم
از آنجا با دلي غمگين
به صد حسرت، گذر كردم !
***
هلا، اي مادر صغري !
منم، من شاعري احساس مند از خطه تهران !
منم بيچاره اي از نسل بابا طاهر عريان !
منم آواره اي مفلوك و سرگردان !
براي خواستگاري آمدستم، هاي !
به روي بنده در بگشاي
بيا اين شعر پر احساس را از دست من بستان
مرا با مهرباني پيش خود بنشان !
پسرهاي تو، ديشب بنده را بر تير برق كوچه بربستند
به گرد بنده بنشستند
به جرم خواستگاري، هفت دندان مرا با مشت بشكستند !
به پاي چشم من، نقشي كه مي بيني
خدا داند كه بادمجان كرمان نيست !
حريفا ! جاي مشت است اين !
به پاي لنگ و چشم لوچ من بنگر
مگو « نچ، نچ »، مكن حاشا
هلا، اي مادر صغري !
بيا نزديك، در بگشا !
***
وزير ازدواجا ! بنده اين جا، گشتم از اندوه، جزغاله !
وزيرا ! بنده هستم نوجواني سي، چهل ساله !
من اندر حسرت شيرين صغري، همچو فرهادم
من اكنون ساكن ويرانه هاي باقر آبادم
- مريد مير « داماد »م ! -
ندارم خانه اي، كاري، زميني، ثروتي، چيزي
درون ميز گرد هفته ات، يك شب
بيا، بنشين قضايا را به مخلص، خوب حالي كن
به مثل پيش از اين ها، ماجرا را ماستمالي كن !
كه من آن سان كه مي بينم
ز كارت بوي توفيقي نمي آيد !
- تو با باباي صغري، گاو بندي كرده اي شايد !-
***
هلا، اي شيشه بر، برگو كجايي؟ هاي؟
گرفتم انتقام آن كتك ها را
بكن شادي كه من ديشب
شكستم شيشه هاي خانه باباي صغري را

شعر کسی که

کسی که عیب تو را پیش چشم بنگارد      ببوس دیده ی او را که بر تو حق دارد

عجب کشی یه کشک زمونه

عجب کشکی یه کشک زمونــــــــــــــــه

گریبان گیر پیر و جوونــــــــــــــــــــــــــــــه

اون که نداره سقف یه خونــــــــــــــــــــه

کجا می خوابه خدا می دونـــــــــــــــــــه

پُز می ده با قسط هر روز تو کوچـــــــــــه

زیر لاستیکاش له می شه مورچــــــــــه

هم چشمی یه زن بلای جو نــــــــــــــه

شو هر می شه از دستش دیوونـــــــــه

عجب کشکی شد چشم وهم چشمی

بدتریــــــــــــــــــــــن دردِ دردِ بــــی دردی

وقتی می بینم فساد مالــــــــــــــــــــی

فوری می شم من حالی به حالــــــــی

امان از این کشک،کشک زمونـــــــــــــه

بلای جونه پیر و جوونــــــــــــــــــــــــــــه

چه رسم خوبه رســــــــــــــــــــم ازدواج

ولی از خرجش میشی هـــــــاج و واج

عجب رسمی دارن زن و شوهـــــــــــر

یه روز آشتی و ده روز میشن قهـــــــر

عروس و داماد شنگول شــــــــــــــادن

بعد از دو سه ماه فکر طـــــــــــــــلاقن

عجب رسمی یه رسم زمـــــــــــــونه

واقعا" آدم حیرون می مونــــــــــــــــه

  

  

 ـ

  

فرصت ها را غنیمت شمریم

فرصت ها را غنیمت شمارید که همچون ابر بهار ی از سر شما می گذرد   امام علی (ع)

فرصت چیست؟ فرصت آن چیزی است که فراهم است نه آن چیزی که رفته ونه آن چه نیامده ،دیروز و امروز و فردا،دوزخ وبهشت و برزخ اند به عبارتی دیروز دوزخ وفردا برزخ وامروز بهشت است.

گذشته گذشته است زندگی در اکنون و اینجا جاری است.اگر بار گذشته بر دوشت سنگینی کند از حال و زندگی جاری در آن باز می مانی.همیشه تازه باش،بارهای اضافی گذشته را از دوشت بردار تا سعادت را از آن خود کنی.

انتظار

هنوزم انتظارم انتطار اســــــــــــــت

هنوزم دل به سینه بی قرار است

همان مردی که آید روز جمعـــــه

واین پایان خوب انتطار اســــــت

بیا انگیزه وامید باشیـم

بیا انگیزه وامید باشیـم

بیا انگیزه وامید باشیـــــــــــــــم

به سایه همدگر چون بید باشیم

بیا در آسمان حضرت عشــــــــق

برای یکدگر خورشید باشیـــــــم

نباید از خدا مأیوس باشیــــــــم

اسیر دست هر کابوس باشیــم

بیا در این کویر بی بر و بــــــــــار

زلال عمق اقیانوس باشیــــــــم

بیا قایق به اقیانوس باشیــــــم

به راه همدگر فانوس باشیـــــم

بیا تا همدم و دمساز باشیــم

رها در آسمان راز باشیــــــــم

بیا تا بال در بال و صمیمــــــی

هواپیمای یک پرواز باشیـــــم

تحقیر کسی به جامه ی ژنده مکـــــــن

تحقیر کسی به جامه ی ژنده مکـــــــن

بر ظاهر خلق هیچگه خنده مکـــــــــن

هر جا که کسی لب به سخن بگشاید

گفتار ببین نظر به گوینده مکـــــــــــــن

به مناسبت عید سعید قربان

عید قربان و روز تقرب به خدا بر عاشقان وخدا جویان مبارک باد

عید است ومن خسته جگر لاشه ی لاغر

حیران شدم از بهر تو قربان چه فرستم   (نظامی گنجوی)

 

اگر هرکس نماید میش روز عید قربانـــــــی

منت قربان نمایم خویش را ای عید روحانی  (قاآنی)

به نعمتی که مرا

به نعمتی که مرا داده ای هزاران شکر

که من نه در خور لطف وعطای چندینم

زندگی گل زردی

زندگی گل زردی است به نام غــــــم

فریاد بلندی است به نـــــــــــــــــام آه

مروارید درشتی است به نام اشــــک

و آیینه ای شکستنی است به نام دل

            توضیحی کوچک

 

۱- عمر گل کوتاه واز بین رفتنی است پس غم نیز می میرد

۲- آه دل مظلوم به سوهان ماند  / گر خود نبرد  برنده را تیز کند

آه سرد وسرشک وگونه ی زرد / هر سه در عشق بی حقایق نیست

۳- گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند / آنکه او را غم جان است به دریا نرود

اشک در چشمان من طوفان غم دارد ولی / خنده بر لب می زنم تا کس نداند راز من

۴- تا توانی دلی بدست آور  / دل شکستن هنر نمی باشد

 

وای از تنها یی

من به آمار زمین مشکوکم تو چطــــــــــور؟

اگر این سطح پر از آدمهاســـــــــــــــــــــت

پس چرا این همه دلها تنهاســـــــــــــــت؟

بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست

چه کسی تنهانیست؟ همه از هم دورند

همه در جمع ولی تنهاینـــــــــــــــــــــــــــــد

من که در تردیدم تو چطور؟

نکند هیچکسی اینجا نیســـــــــــــــــــــــــت

گفته بود آن شاعر :

هر که خود تربیت خود نکند حیوان است

آدم آنست که او را پدر ومادر نیســـــــــت

من به آمار،به این جمــــــــــــــــــــــــــــع

و به این سطح  که گویند پر  از آدمهاست

مشکوکم   

نکند هیچکسی اینجا نیســــــــــــــــــــت

من به آمار زمین مشکوکــــــــــــــــــــم

چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟

من که می گویم نیست

گر که هست دلش از کثرت غم فرســـــــوده ست

یا که رنجور و غریــــــــــــــــب

خسته ومانده ودر مانده براه

پای در بند و اســـــــــــــــــــیر

سرنگون مانده به چــــــــــاه

خسته وچشــــــــــــم به راه

تا که یک آدم از آنچا برسد

همه آن جا هستــــــــــند

هیچکس آن جا نیست 

وای از تنـــــــــــــــــــــــــها یی

همه آن جا هستـــــــــــــــند

هیج کس آنجا نیســـــــت

هیچکس با او نیســـــــــت

هیچکس هیچکـــــــــــــس

من به آمار زمین مشکوکم

من به آمار زمین مشکوک

چه عجب چیزی گفت

چه شکر حرفی زد

گفت:من تنهایم 

هیچکس اینجا نیست

گفت:اگر اشک به دادم نرسد می شکنم

اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

بر لب کلبه ی محصور وجود

من در این خلوت خاموش سکوت

اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

اگر از هجر تو آهی نکشم

 اندر این تنهایی

به خدا می شکنم به خدا می شکنم

من به آمار زمین شک دارم

چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟

 

  

 

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم بر لب کلبه ی محصور وجود، من در این خلوت خاموش سکوت، اگر از یاد تو یادی نکنم، می شکنم اگر از هجر تو آهی نکشم، تک و تنها، می شکنم به خدا می شکنم

  

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم بر لب کلبه ی محصور وجود، من در این خلوت خاموش سکوت، اگر از یاد تو یادی نکنم، می شکنم اگر از هجر تو آهی نکشم، تک و تنها، می شکنم به خدا می شکنم

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم بر لب کلبه ی محصور وجود، من در این خلوت خاموش سکوت، اگر از یاد تو یادی نکنم، می شکنم اگر از هجر تو آهی نکشم، تک و تنها، می شکنم به خدا می شکنم

 

بحر طویل حضرت زهرا(س)،

بحر طویل حضرت زهرا(س)،

حضرت فـاطمه ای مظـهر داور ، که تـوئی دخت پـیا مبـر ، شده در شـان تو نـازل زخـدا سوره کـوثـر نبود بین زنـان همه عالـم زتـو بهتر زتـو برتـر ، همـه گـلهــــا ، بـوداز عطـر وجـود تو معطـر ، تـو عطـوفی ، تـورئـوفـی ، تـو بهینی تو مهینی که نبی گفت به شـان تو مکـرر که مـرا اوست چو مــــادر ، گـل گـلزار وفـائـی ، همه لطفی مدحی و ثنائی تو ثنا کرده به قـرآن زخـدائـی، تـو زهر عیب برینی تـو زهـر نـقص جدائـی تو عطوفـی، تورئوفـی

تسبيح خداوند تعالي به صورت بحر طویل

تسبيح خداوند تعالي

دوستان، آمده ام باز، كه اين دفتر ممتاز، كنم باز و شوم قافيه پرداز و سخن را كنم آغاز به تسبيح خداوند تبارك و تعالي كه غفور است و رحيم است، صبور است و حليم است، نصير است و رئوف است و كريم است، قدير است و قديم است. خدايي كه بسي نعمت سرشار به ما آدميان داده، گهرهاي گران داده، سر و صورت و جان داده، تن و تاب و توان داده، رخ و روح روان داده، لب و گوش و دهان داده، دل و چشم و زبان داده، شكم داده و نان داده، زآفات امان داده، كمالات نهان داده، هنرهاي عيان داده و توفيق بيان داده و اينها پي آن داده،‌كه از شكر عطا و كرمش چشم نپوشيم و زهر غم نخروشيم و زهر درد نجوشيم و تكبر نفروشيم و مي از ساغر توحيد بنوشيم و بكوشيم كه تا از دل و جان شكر بگوييم عنايات خداوند مبين را.

آفريننده ي دانا و خداوند توانا و مهين خالق يكتا و بهين داور دادار، كزو گشته پديدار، به دهر اين همه آثار، چه دريا و چه كهسار، چه صحرا و چه گلزار، چه انهار و چه اشجار، اگر برگ و اگر بار، اگر مور و اگر مار، اگر نور و اگر نار و اگر ثابت و سيار.

خدايي كه خبردار بود از همه اسرار، غني باشد و غفار، شود مرحمتش يار، درين دار و در آن دار، به اخيار و به زهاد و به عباد و به اوتاد و به آحاد و به افراد نكوكار، خدايي كه عطا كرده به هر مرغ پرو بال، به هر مار خط و خال، به هر شير بر و يال، به هر كار و به هر حال بود قبله ي آمال و شود ناظر اعمال، فتد در همه ي احوال از او سايه ي اقبال به فرق سر آن قوم كه پويند ره خير و نكوكاري و دينداري و هشياري و ايمان و صفا و كرم و صدق و يقين را.

آرزومندم و خواهنده كه بخشنده به هر بنده شكيبايي و تدبير و توانايي و بينايي و دانايي بسيار كه با پيروي از عقل ره راست بپوييم و زهر قصه ي شيرين و حديث نمكين پند بگيريم ونصيحت بپذيريم و چنان مردم فرزانه بدان گونه حكيمانه در اين دارجهان عمر سرآريم كه از كرده ي خود شرم نداريم و ره بد نسپاريم و به درگاه خدا شكر گزاريم كه ما را به ره صدق و صفا و كرم و عدل چنان كرده هدايت از سر لطف و عنايت كه زما خلق ندارند شكايت. به ازين نيست حكايت، به از اين چيست درايت، كه ز حسن عمل ما به نهايت، همه كس راست رضايت، چه خداوندو چه مخلوق خداوند، به گيتي همه باشند ز ما راضي و خرسند و به توفيق الهي بتوانيم در اين دار فنا زندگي سالم و بي دغدغه اي داشته باشيم و در آن دار بقا نيز خداوند كند قسمت ما نعمت فردوس برين را.

-----------------------------------------------------------------------

پرهیز از همنشین بد

از آنجا که آدمی موجودی اجتماعی است، نیاز به رفیق و همدم دارد. اما رفیق او باید شایستگی دوستی و رفاقت داشته باشد، تا فرد را در طی مسیر حق و الهی یاوری نماید. از طرفی حس دوست خواهی و میل به رفاقت، حقیقتی است که خدای تعالی در نهاد آدمی قرار داده است اما رفیق با نظر به پاکی یا ناپاکیش نقش مهمی در سرنوشت انسان دارد تا جایی که او را به قعر جهنم یا به اوج خوشبختی و کمال می‌کشاند

 معیارهای دوستان حقیقی 

مرحوم پدرم به مناسبتی این شعر را برایم خواند:  معیار دوستان دغل روز حاجت است قرضی برای تجربه از دوستان طلب. 

معیارهایی که می‌توان در سایه آنها، دوستان حقیقی و معاشران واقعی را شناخت عبارتند از: ایمان به خدا و قیامت، عمل صالح، آگاهی و معرفت دینی، خلوص و اخلاص، مهربانی و مهرورزی، وقار و آرامش، دگردوستی و دلسوزی، ادب و متانت، صفا و صمیمیت، راستی و درستی، عفو و گذشت و...

پس شایسته است آدمی با فردی که دارای این اخلاق پسندیده است دوستی و رفاقت کند و با وی همنشینی کند تا از انفاس قدسیه و برکات این اخلاق خداپسندانه بهره‌مند گردد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: " کسی که خداوند خیر عظیمی برایش بخواهد، رفیق و دوستی شایسته و صالح نصیبش می‌کند، تا اگر حقایق الهی و حلال و حرام و خواسته‌های حق را فراموش کند، به یادش آورد و اگر به آنها توجه نماید، او را برای به اجر گزاردنش یاری می‌دهد.
همنشینی با مردگان: از کودکی این شعر را در مدرسه وخانه به ما آموختند:همنشین تو از تو به باید  / تا تورا عقل ودین بیفزاید. 

از طرفی همنشین ناصالح، افراد را فاسد و جهنمی می‌سازد چنانکه حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: ".... همنشینی با مردگان، فاسد کننده قلب است."
گفته شد: ای رسول خدا! همنشینی با مردگان چیست؟
فرموند: رفاقت و معاشرت با هر که از جاده ایمان منحرف بوده و نسبت به احکام الهی کناره گیر است و از عمل به آن امتناع دارد و نیز فرمودند که تنها زیستن بهتر از همنشین بد است. معاشرت با افراد نادان و ناباب، دین و دنیا و آبروی انسان را بر باد ‌داده و آدمی را از عنایات الهی محروم می‌نماید.
اشعاری که ملاحظه می کنید درباب پرهیز از همنشین بد می باشد که توسط بزرگ شعرای ایران سروده شده .البته شعر و احادیث فراوانی در همین زمینه وجود دارد که که به مناسبت دیگری خواهم نوشت.

ََََََََََََََََََََََََََََََََََََََأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأأ 

با بدان کم نشین که بد مانی /  خو پذیر است نفس انسانی  (سنایی)

ةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةة

نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد / بهتر آنست که با مردم بد ننشینی  (حافظ)

ةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةة

شرف نفس اگر همی خواهی  / با فرو مایه قیل و قال مکن    (سعدی)

ةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةةة

مکن هم نشینی به هر بد سرشت / که دزدد ازو طبع تو خوی زشت

 

طلب کردم زدانایان یکی پند / مرا گفتند بانادان نپیوند

از هم نفسی که رنج دل خواهی برد  /  حقا که هزار بار تنهایی بــه

 

عمرت مثل گل مباد

بهارت بی گل و بلبل نباشد / نگاهت خالی از سنبل نباشد

به گلزار محبت تا قیامت / خودت گل باش و عمرت گل نباشد . . .

ِشعر گر زجهان بگذرم

گر ز جهان بگذرم از تو نخواهم گذشت / سر رود از پیکرم از تو نخواهم گذشت

مردمک چشم من نقش تو بر خود گرفت / ور همه جا بنگرم از تو نخواهم گذشت .

چـــون.

 .

.

.

.

دوستی چیزی برای هدیه نیست / طرح دریا و غروب گریه نیست

دوستی یک کلبه ویرانه نیست / صحبت از شمع و گل پروانه نیست

دوستی تنهای تنها یک تب است / بی تو ماندن در سکوت یک شب است . . .

.

من که از این دوتا شعر چیزی دستگیرم نشد.شما چی؟

من که از این دوتا شعر چیزی دستگیرم نشد.شما چی؟

یار وهمسر نگرفتم چو نمی بـــــــــود  زرم

چو عجب باشد اگر با همه پیری پســـــرم؟!

«زن امروز»زمن پول طلا می طلبـــــــــــــــد

به جهنم که سخن سنجم و صاحب هنـــــرم!

آبروی من بیچاره بَََرَد نزد کســـــــــــــــــــان

گویم ار نیست بجز «شعر»متاع دگـــــــرم!

از همین حال کنم عاقبت کار حســــــــاب

تا در آینده نگویم که در آمد پـــــــــــــــد رم!

چون«جگر گوشه»به ناگاه بگیرد مرضـــی

تا که بهبود بیابد بکند خون جگــــــــــــــرم

بگذرم من زعیال وعمل «دست بدســـت»

چون نخواهم که زنم دست تأسف به سرم!

انصاف داشته باش واین دوتا شعر رو با هم مقایسه کن. باشه؟ آی بارک الله

زن نگیرم اگرم دختر قیصر باشـــــــــــــــــد

وام نستانم اگر وعده قیامت باشـــــــــــــد

 دیگری می گوید:

زن بگیرم اگرم دختر تنتاب (حمامی)دهند

وام بستانم اگر وعده دوساعت باشــــــــــد

شعر نفرین

نفرین ها ی سنتی هم مثل دعاهای سنتی به تاریخ پیوسته است این شعر دم دستی فقط می خواهد نحوه ی واکنش و کنش را معرفی کند نفرین کننده ی اولی همان نفرین کننده ی است که در  آخر تغییر کلام داد وگفت دلم می خواهد جلوی پات برایت بمیرم منظور اینکه اگر لجاجت می کرد نفرین کننده پشیمان نمی شد

الهی تو بمیری من بمـــــــــونم

سر قبرت بیام روضه بخـــــونم

الهی سرخک و اوریون بگیری

تب مالت و فشار خون بگیـری

اگر بردی از اینها جان سالــم

الهی درد بی درمون بگیــــری

آن وقت طرف مقابل به جای اینکه به اصطلاح امروز مقابله به مثل کند واز خود واکنش منفی نشان دهد با آرامش در جواب نفرین کننده گفت:

الهی من بمیرم تو بمـــــونی

سر قبرم بیای روضه بخونی

الهی سرخک و اوریون بگیرم

به جای تو فشار خون بگیــرم

اگر بردم از اینها جان سـا لم

تو را چون جان خود در بر بگیرم

نفرین کننده ، خجالت زده شد و از این همه رعایت ادب وسخاوتمندی او در شگفت ماند ولاجرم گفت:

الهی تو نمیری من بمـــــــــــــــیرم

برات جشن صد و بیست سال بگیرم

نه تو،من سرخک و اوریون بگیرم

تب مالت وفشار خون بگـــــــــیرم

اگر گردد دعایم استجابــــــــــــــت

همین الآن به زیر پات بمیــــــــرم

این چه شوری است؟!

این چه شوری است

این چه شوری است این چه شیدایی اســـــــــــــــت؟!

این چه عشقی است؟! این چه رسوائیســـــــــــــــت؟!

این چه طوفان موج خیزی بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود؟!

 رفتم از دست،این چه دریائیســـــــــــــــــــــــــــــــــت؟!

این چه دیوانگی است من کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــردم؟!

این چه دلبستگی به دنیائیســــــــــــــــــــــــــــــــــت؟!

این چه موی است وروی وچشم ونــــــــــــــــــــــــگاه؟!

این چه حُسن است؟! این چه زیبائیســـــــــــــــــــت؟!

من که دانم به وصل او نرســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

این چه امروزی و چه فردائیســــــــــــــــــــــــــــــــــت؟!

سر به زانو نهاده می گریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

این چه دردی است؟!این چه تنهائیســــــــــــــــــــــــت

با نگه بی قرار هم  شده ایــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

این چه مجنونی وچه لیلائیســــــــــــــــــــــــــــــت؟!

تا قیامت به انتظارم مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن

این چه رسم وره شکیبائیســـــــــــــــــــــــــــــــــــــت

خوش باش

گل خنده زنان بگویــــــــــــــــــــــــــــــــدت رو در رو

چون غنچه چرا نشسته ای تو تو تــــــــــــــــــو

هر چند که خار غم به دامــــــــــــــــــــــــان داری

خوش باش که عمر است واجل سنگ سبو

عاشق شدن خــــــــــــــــــــــــــــــر

                 عاشق شــــــــــدن خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر

حتما"شنیدی که میگن کسی که پیش از سخن،تبسم نمی داند،تکلم نمی داند.

شعری که در قالب طنز تقدیم خواهد شد فقط به عالم حیوانات تعلق داره وبرای شکفتن گل خنده بر لب شماست. به دل نگیری باشه؟

خری آمد به سوی مادر خو یـــــــــــش

بگفت مادر چرا رنجم دهی بـیـــــــــش

اگر تو بچه ات را دوســــــــــــــت داری

برو امشب برایم خواستـــــــــــــگاری

خرِ مادر بگفتا ای پسر جـــــــــــــــان

تورا من دوست دارم بهتر از جـــــــان

ز بین این همه خرهای خوشــــــــگل

یکی را کن نشان این نیست مشکل

خرک از شادمانی جفتــــــــــکی زد

کمی عر عر نمود وپشتــــــــکی زد

بگفت مادر به قربان نگاهــــــــــــت

به قربان دو چشمان سیاهــــــــــت

خر همسایه را عاشق شدم مــــن

به زیبایی نباشد مثــــــــــــل او زن

بگفت مادر:برو پالان به تن کــــــــن

برو اکنون بزرگان را خبر کــــــــــــن

به آداب و رسومات زمانـــــــــــــــــه

شدند داخل به رسم عاقلانـــــــــــه

دو تا پالان خریدن پای عقــــــــــدش

یک افسار طلا با پول نقـــــــــــــدش

خریداری نمودند یک طویلــــــــــــــه

همان طوری که رسم است در قبیله

خـر عاقد کتاب خویش بگشـــــــــــود

وصال عقد ایشان ثبت بنمــــــــــود

 خر عاقد بگفت باید بدانـــــــــــــــم

وکیلم عقد خرها را بخوانــــــــــــــم؟

همه گفتند وکیلی عاقد خــــــــــــر

تو هستی بین خرها بهترین خــــــر

بگفت عاقد: دوشیزه خر،  رضایــــــی؟

به عقد این خر خوشگل در آیــــــی؟

یکی از حاضرین گفتا به خـــــــــنده

عروس خانم به گل چیدن برفـــــته

برای بار سوم خر بپرســــــــــــــید

که خر خانم سرش یکباره جنبید

خران عر عر کنان شادی نمودند

به یونجه کام خود شیرین نمودند

به امید خوشی وشادمانـــــــــی

برای این دو خر در زندگانـــــــــی

ارسالی

 

 

 

شعر دوستی

دوستی با مردم دانا چو زرین کاسه ایســــــــت

نشکند و ر بشکند باید نگاهش داشتـــــــــن

دوستی با مردم نادان سفالین کاسه ایست

بشکند و ر نشکند باید به دور انداختــــــــن

شعر خواب

دست بر زلفش زدم شب بود وچشمش مست خواب

برقع از رویش کشیدم تا در آید آفتـــــــــــــــــــــــــــاب

گفتمش خورشید سر زد ماه من بیدار شــــــــــــــــو

گفت تا من بر نخیزم کی در آید آفتـــــــــــــــــــــــــاب

شعر "پــــســـــرم"

وقتی برابر روال خواستم با بچه ها حرفی زده باشم به تقلید از مرحوم پدرم شعری برایشان سرودم که مورد استقبال قرار گرفت و احتمالا" موءثر بود اکنون به اصرار ونه به دلخواه منتشر کردم امید است مقبول واقع شود

                                                    پــــــســـرم

نـــشین یــکدم پـــسر جان در کــنارم                              کــــه امـــشب حـرف هایی با تو دارم

اگـــر پـــندی در ایـــن شــعـرم بـبینی                              و یـــــا حـــرفـــی اگر از مـــن شـنیدی

بـــه گـوش جـــان بــگیر این پند ها را                              مــــده از دســــت ایــــن گنجینه هـا را

پـــسر جــان چــهره ام را خــوب بنگـر                              ببین بــــرف سـفید بنشسته بــر سر

بـــوَد ایــن چــهــره ام آیــنــده ی تـــو                               بــوَد در چـــهره ی من، چــهره ی تــو

نــــظر کـــن صــورتــم آیینه ی توست                               و دیــــروزم دقــیقا" صــورت تــوســت

رخ مـــــن قـــــصّـه ی پـــر غــصّه دارد                               بــــه هـــر چـیـن گـفته و نــاگفته دارد

پـــسر جـــان زنـدگی این گونه باشد                               گــهــی نـــاسـاز و گــه سازنده باشد

زمـــان کـــاری بــــه کــــار مــا نــدارد                               زمـــــان چـــرخ خـــودش را مـی دواند

پــسر جـــان گر تو اندر خواب باشی                               و یــــا از رفـــتـن خــود بــــاز مــــانـــی

رفیقان مــی رونــد مـنـزل بــه مـنـزل                              تــــو مــی مـــانی هــزاران غصّه در دل

تــو ره گم کرده می گردی پسر جـان                             اســیر و خسته می گردی پـسر جـــان

هــمه در غــفلت خــود خواب باشند                             بــــه جـــــای بـــحر در مــــرداب بـاشند

پسر جان زندگی باغ است و بستان                             بـــــکـــاری گـــر نـــهـالــی در زمستان،

سـرانــجام بــــاغ تـــــو آبـــــاد گــــردد                             دلــــت از کِــشته ی خود شـــاد گــردد

درخــــت عــــلم و دانــایـی چـو کاری                             شــود نــامـــت بــه دنــــیا جـــاودانـــی

درخــــــت عــــلــم را کـــــن آبــــیـاری                            بــخـوان درس ای پـسرجــان تــا توانی

دلــــم خــــواهــد که تــو بیدار باشـی                           بـــه وقــــت زنـــدگــی هــشیار بـاشی

کــه عــمر آدمی چون جوی آب اسـت                           نکرده سود، آن کس را که خواب است

مــــرا مــــــوی ســــفیدم داد پــیغــام                            کــــه هـــستی آفــــتابــی بــر لـب بام

خـــــــدا دانــــــد نمی شــد بــاور مـن                           کــــه روزی پــیری آیـــد بـــر ســـر مـــن

ولــــــی آیینه بـــاشــــد راســت گفتار                          نــــشـان داد چــهـــره ام را داد هشـدار

کــــه ای خــــوابیده اندر خواب غـفلت                           چــــه وقـــت خـــــواب باشد قافله رفت

بــــــه پــــنـدار خــــودم بـــیدار بــــودم                           نــــدانـــستم کـــه مـــن در خواب بودم

دلـــم مــــی خـواست در آیینه یک بار                           بـــــبـیـنـم جـــــلــوه ای را از رخ یــــــار

کــه بــا لـــطـــف خـــدا بــیـــدار گــردم                           و بـــاقـــی مــــانــده ی عمر شاد گردم

ســـخــــن کـــوته نمایم ای پسر جـان                          بــگـیر ایـــن پــنـد هـــایــم با دل و جـان

در اوّل شــکــــر گـــزار خـــالـــقت باش                          پــــــس از آن در رضــای مـــادرت بــاش

اگــــــر شـــوق و هـــوای کـــعـبه داری                          طــــواف مـــادرت کـــــــن تـــــا تـــوانــی

دلــــــم خــــواهـــد کــه انــدر زندگانی                          بــــمـانـــد نـــــام نــیــکت جــــاودانــــی

الـــهی آن کــــه نـــامـت جــاودان بــاد                          بــــه لــــطف حـــق روانــت شادمان باد

15/15/87

من به دنبال کسی می گردم

                   

همه ما آدمیان اعم از بشر ویا انسان ،گم گشته هایی داریم که در قالب های مختلف از آن نام  می بریم مثل،آرزو ،آمال و وغیره

 

بعضی که تعدادشان هم کم نیست حجب وحیایی دارند که مانع مطرح کردن گم شده شان می شود  عده ای هم از ۲۵ سالگی می گویند از ما گذشته ،که من به اینها می گویم تاریخ مصرفشان (انقضاء) گذشته است

شعری که در ادامه ی مطلب خواهد آمد سروده ی خودم می باشد که امیدوارم با نظرات خوبتان راهنما باشید

ادامه نوشته

همراه با عطار نیشابوری

عطار از شعرا و نویسندگان قرن ششم هجری قمری است. نام اصلی او "فرید الدین ابوحامد" بوده است و اطلاع دقیقی از سال تولد او در دست نیست و تاریخ ولادتش را از سال ۵۱۳ هجری قمری تا ۵۳۷ هجری قمری دانسته اند. عطار در روستای "کدکن" که یکی از دهات نیشابور بود به دنیا آمد و از دوران کودکی او جزئیات خاصی در دست نیست. پدر عطار به شغل عطاری (دارو فروشی) مشغول بوده و "فریدالدین" هم پس از مرگ پدرش به همین شغل روی آورد.

عطار علاوه بر دارو فروشی به کار طبابت هم مشغول بود و خود در این مورد می گوید: به داروخانه پانصد شخص بودند ----- که در هر روز نبضم می نمودند آنچه مسلم است عطار در اواسط عمر خود دچار تحولی روحی شد و به عرفان روی آورده است. در مورد چگونگی این انقلاب روحی داستانهایی وجود دارد که درستی آنها از نظر تاریخی معلوم نیست ولی معروف ترین آنها این است که روزی عطار در دکان خود مشغول به معامله بود که درویشی به آنجا رسید و چند بار با گفتن جمله چیزی برای خدا بدهید از عطار کمک خواست ولی او به درویش چیزی نداد .

درویش به او گفت : ای خواجه تو چگونه می خواهی از دنیا بروی؟ عطار گفت : همانگونه که تو از دنیا می روی . درویش گفت :تو مانند من می توانی بمیری؟ عطار گفت : بله ، درویش کاسه چوبی خود را زیر سر نهاد و با گفتن کلمه الله از دنیا رفت. عطار چون این را دید شدیدا" منقلب گشت و از دکان خارج شد و راه زندگی خود را برای همیشه تغییر داد.

او بعد از مشاهده حال درویش دست از کسب و کار کشید و به خدمت عارف رکن الدین رفت که در آن زمان عارف معروفی بود و به دست او توبه کرد و به ریاضت و مجاهدت با نفس مشغول شد و چند سال در خدمت این عارف بود. عطار سپس قسمتی از عمر خود را به رسم سالکان طریقت در سفر گذراند و از مکه تا ماورالنهر به مسافرت پرداخت و در این سفرها بسیاری از مشایخ و بزرگان زمان خود را زیارت کرد. در مورد مرگ عطار نیز روایت های مختلفی وجود دارد و بعضی می گویند که او در حمله مغولان به شهر نیشابور به دست یک سرباز مغول کشته شد و زمان مرگ او احتمالاً بین سالهای ۶۲۷ یا ۶۳۲ هجری قمری بوده است. آرامگاه عطار در نزدیکی شهر نیشابور واقع شده است.

                   

ادامه نوشته

همــــراه بــــــــــا ســعدی

منت خدای را عز وجل که طا عتش موجب قربتست وبه شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممد حیاتست وچون بر می آید مفرح ذات.پس در هر نفسی دو نعمت موجودست وبر هر نعمتی شکری واجب.

ازدست و زبان که بر آید       کز عهده شکرش بدر آید

                     

زندگی نامه ســــــــــــــــــعدی

سعدی در شیراز دیده به جهان گشود. خانواده‌اش از دین‌آموختگان بودند و پدرش در دستگاه دیوانی اتابک سعد بن زنگی، فرمانروای فارس شاغل بود. پس از درگذشت پدر، سعدی که هنوز نوجوان بود، به توصیه اتابک برای ادامه تحصیل عازم بغداد شد و در مدرسه مشهور نظامیه و دیگر حوزه‌های علمی آن شهر به دانش‌آموزی پرداخت. تا ۶۲۳ (هجری قمری) (۱۲۲۶ (میلادی)) سعدی به عنوان طالب علم در بغداد ماند و از محضر استادانی چون شیخ ابوالفرج جوزی و شیخ شهاب‌الدین سهروردی بهره برد.

پس از دانش‌آموختگی تصمیم به ترک بغداد گرفت ولی چون ایالت فارس ناامن و محل تاخت و تاز مغولان بود، به شیراز بازنگشت و برای حج گزاردن و جهانگردی یک رشته سفرهای طولانی را در پیش گرفت. سعدی دریچه بزرگی از انسانیت را به روی جهان گشود . پند ها و آموزه های او را میتوان برای همه انسانهایی که جویایی درست زندگی کردن هستند بکار برد . امروزه نیز بر سردرب سازمان ملل این سخن ابدی سعدی بزرگوار نقش بسته است که مایه مباهات ایران و ایرانی در جهان شده است :

بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش زیک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار

در این که سعدی از چه سرزمین‌هایی دیدن کرده میان پژوهندگان اختلاف نظر است و به حکایات خود سعدی هم نمی‌توان چندان اعتماد کرد، زیرا بسیاری از آنها پایه نمادین و اخلاقی دارند نه واقعی. مسلم است که شاعر به عراق، شام و حجاز سفر کرده است و شاید از هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنه، آذربایجان، فلسطین، یمن و افریقای شمالی هم دیدار کرده باشد. او در این سفرهای سخت ماجراهای بسیار از سر گذراند که اسارتش به دست فرانک‌ها و بردگی در کار ساختمان برج و باروی شهر طرابلس از آن جمله است.

پس از حدود سی سال جهانگردی، وقتی سعدی به زادگاه خود بازگشت، مردی کهنسال بود (۱۲۵۵ (میلادی)) و ابوبکر بن سعد بن زنگی بر فارس حکومت می‌کرد. سال‌های باقیمانده عمر سعدی به موعظه و نگارش گذشت. با استفاده از تجربه‌ها و آموخته‌هایش کتاب بوستان را در سال ۶۵۵ (هجری قمری) (۱۲۵۷ (میلادی)) به نظم، و گلستان را در سال ۶۵۶ (هجری قمری) (۱۲۵۸ (میلادی)) به نظم و نثر نگاشت.

سخنان سعدی شیرازی گنج بزرگی از آزادگی ، انسانیت و منش نیک است که برای آیندگان ایران و حتی نسل بشریت باقی مانده است . همچنانکه پیش از سعدی ، فردوسی بزرگ نیز این پندها و آموزه ها را برای جهان باقی گذاشت .

گنج آزادگی و کنج قناعت ملکیست        که به شمشیر میسر نشود سلطان را

عبادت به جز خدمت به خلق نیست       به تسبیح و سجاده و دلق نیست

بنی آدم سرشت از خاک دارد                اگر خاکی نباشد آدمی نیست

چه خوش گفت جمشید با تاج و گنج       به یک جو نیرزد سرای سپنج

چو بیداد کردی توقع مدار که                   نامت به نیکی رود در دیار

بد و نیک مردم چو می بگذرند                  همان به که نامت به نیکی برند

ادامه نوشته

درد دل های سماور و قلیان

شما حق را به قلیان می دهید یا سماور، من که حق را به انبر دادم ولی دلم برای منقل کباب شد نه این که از منقل استفاده های گوناگونی می شود. نه، فقط براي این که تا آخر باید آتیش رو توی دلش نگه داره واقعا" صبوره نه؟ شمـــــــــا چــــــــــــــي صبوري؟

              

ادامه نوشته

عشق یعنی هم این و هم آن

عشق این هایی نیست که من نوشتم و از طرفی هم اگر احتیاط بکنیم وزن ذلیلی را قبول کنیم همین ها یا قسمتی از آنچه در ذیل آمده را می توان عشق نامید می دانید سر اصلی طناب عشق دست خانمهاست اللهئ اکبر از این جنس که نبو دش وبودش ..........................................................

ادامه نوشته

شعـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر تنـــــــــــــــــــــــــــــــهایی

شاید باورت نشه که این شعر فی البداهه سروده شده وفرصت بازنگری  هم میسرنشد چون تصمیم شعر گفتن نبود مثل آشپزی که قصد ومیل آشپزی نداره دست پختش می شه مثل شعر پخت من .که هم شوروهم خام وآبکیه. می گی نه  خب بخون تا ببینی چه آش شعری درست کــــــــــــــــــــــــــــردم.

ادامه نوشته

شعـــــــــــر سحـــــــــــــــــر

شعری که ملاحظه می فرمایید با عنوان سحر در روز جمعه سروده شد وفرصت بازنگری بدست نیامد در هر حال امیدوارم این شعر نا پخته ،،شما رو خام نکنه واز همون سحر خیزی قبلی که داشتی  دلسرد ونا امیدت نکنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه بـــــــــــــــــــــــــــــــــــاشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه؟

ادامه نوشته

ِشعر خــرو بـــار انـــــگور

شعري كه ملاحظه مي فرماييد گر جه با طنز آغاز مي شود ولي با طنز ختم نمي شود اگر با حوصله مطالعه كني نكته يا نكات آموزنده اي دارد كه ان شاالله مقبول افتد .لطفا"نظر بدهيد تا اگر لازم شد اصلاح شود.

ادامه نوشته

يارب در خلق تكيه گاهم نكني

نیایش در همه ی ادیان جایگاه خاصی دارد در باره ی نیایش و نوع آن کتابهایی به قدمت تاریخ وجود دارد خداوند هم می فرماید بخوانید مرا تا اجابت کنم شمارا .دعاهای حضرت ابراهیم در باره خود وفرزندانش مانند آب روان ،همیشه جاری وساری بوده وخواهد بود پیامبر اسلام (ص)وامامان معصوم سفارش کرده اند تا با دعا به اجابت برسیم قبلا" دعاهایی را در بخش نیایش آورده بودم و این هم چند نیلیش دیگر که با یــــــــــــــــــــــــــــا رب شــــــــــــــــــــــــــــــــتروع مــــــــــــــــــــــــــــــــی شــــــــــــــــــــــود.

                        

ادامه نوشته

آدم لجباز

شده تا حالا با خودت فکر کنی که چرا پدر بزرگ عزیز ما با یک تعارف کوچک همسرش اون میوه ی ممنوعه را خورد تا کنون اظهار نظرهای زیادی در این مورد صورت گرفته است که من برای حفظ احترام پدر بزرگ به همه ی آنها اشاره نمیکنم ولی می خوام بدونم  به نظر شما

۱- آیا پدر بزرگ آدم زن ذلیلی بوده؟

۲- آیا پدر بزرگ خیلی زن دوست بوده؟

۳- آیاپدر بزرگ نقطه ضعفی داشته؟

۴- آیا از مادر بزرگ حساب دیگه می برده؟

۵- آیا پدر بزرگ مواد مصرف می کرده ومی ترسیده زنش به پلیس بگه؟

۶- آیا می خواسته تا ابد کاسه کوزه ها را سر حواخانم بشکنه؟

۷- آیا می خواسته به ما بفهمونه که زن عامل بد بختی ودربدریست؟

۸- آیا فکر نمی کرد این جور همه را گرفتار کنه؟

۹- آیا می خواست به ما ها پیام بده که مواظب فتنه زن باشیم؟

۱۰- چرا شیطون نزد آدم نرفت وبا حوا مطرح کرد تا از اون میوه ی ممنوعه بخوره؟

۱۱- آیا حوا از اول با شیطون قرار مدار این کار را گذاشته بودند؟

۱۲- آیا پدر بزرگ محض آبروی خودش گفت چشم؟

۱۳- آیا می خواست مارا تا ابد مثل همین دوره زن ذ لیلمان کنه؟

۱۴- آیـــــــا...آیـــــــــا............آیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا؟

ادامه نوشته

ماه عسل

ماه عسل به سفری اطلاق می شود که بعد از ازدواج ،عروس وداماد با خاطری آسوده وفارغ از هر گونه دغدغه ای از آن بهره مند ،می شوند و شاید شیرین ترین سفر آنان باشد البته اگر ...............خودتان بخوانید و اگرش را بدانید.

ادامه نوشته

شوخی با حافظ

آن چه در ادامه ی مطلب ملاحظه خواهید کرد، شعر کیمیای حافظ شیرازی است که با همه ی ارادتی که به حضرت ایشان داریم، خواستیم شوخی کوچکی هم با ایشان کرده باشیم.

ادامه نوشته

جـــريان زندگـــــي

زندگي جرياني است كه ما بايد در حد امكان نسبت به آن مديريت داشته باشيم. طبعا" بخشي از زندگي از توان ما خارج است، آن بخشي كه ما مي توانيم در باب زندگي به آن فكر كنيم بخش مدير يتي است، به اين صورت كه جرياني را به وجود بياوريم كه در آن فرد انديشه وتفكر صحيح مندرج باشد زندگي داراي فراز و نشيب بسيار است.

بنابراين ضرورت انتخاب در زندگي فراوان است و تأملي كه براي انتخاب ها و ادامه ی راه زندگي مي كنيم خود زندگي است و مهم ترين مسئله ی زندگي كوششي است كه مي كنيم تا از من به ما برسيم، بنابراين تصميم هايي كه انسان مي گيرد بايد مبتني بر خرد جمعي باشد، مي دانيد كه انواع زندگـــي وجود دارد زندگي خصوصي و خانوادگي، زندگي اجتماعي، زندگي علمـــي، كه همه ی اينها به مديريت نياز دارد بايد بدانيم كه در كجاي زندگي ايستاديم.

بايد قبول كنيم كه هيچ كس بالاتر از ديگري نيست، هر فردي مي تواند به صورت مرتب از ديگران بياموزد و به ديگران آموزش دهد كم كم متوجه مي شويم كه زندگي زيبايي خود را نشان مي دهد.

حال ببينيم زيبايي زندگي در چيست، زيبايي زندگي در تعادل است اعتدالي كه مبتني بر تعامل، درك متقابل گفت و گو، فكر كردن، عشق ورزيدن و دوست داشتن باشد و همه اين ها جزء زيبايي هاي زندگي هستند، ‌هم چنين در نگاه كردن به طبيعـــت نيز مي توان زيبايي زندگي را يافت و نيز در حس كردن تمام چيز هايي كه پيرامون ماست، توجه به تمام عناصـــر، رمز زيبايي زندگــــي است، پس در تمام دوره هاي زندگي، زيبايي وجود دارد به شرط آن كه هنر زندگي كردن را داشته باشيم، بياموزيم و آموزش دهيم تا شادي و زيبايي را هم از آن خود و هم از آن ديگران بدانيم و بدانيم كه با هم بودن بهتر از تنها بودن است و محبت ورزي بهتر از كينه ورزي است، هر دوره از زندگي غير قابل تكرار و برگشت است.

شعري كه در ادامه خواهید خواند چندان بي ربط به موضـــوع نيست. لطفا" بخوانيد و نظـــر بدهيد:

ادامه نوشته

شعـــــــــــــــــــر

به یاد مرحوم مهدی اخوان ثالث شعر دلتنگی خودشو تقدیمتون میکنم.

ادامه نوشته

شعر

واقعا" می توان با یک گلیم کهنه می توان با یک گلیم کهنه هم.

روز را شب کرد و شب را روز کرد.

میتوان با هیچ ساخت.

می توان صد بار هم.

زندگانی را خدا را عشق را.

با لبی خندان تر از یک شا خه گل تفسیر کرد.

می توان در فکر با غ و دشت بود.

عاشق گلگشت بود.

می توان این جمله را در دفتر فردا نوشت.

خوبی از هر چیز دیگر بهتر است.

خوبی از صد چیز دیگر بهتر است .

از روی یادداشت های قبلی 

ادامه نوشته

بـــــــــــــــــــــــــــــــــــهمن آباد دیگر آبــــــــــــــــــــاد نیست

می گویند کویر را با آبادی آشتی نبوده و نیست ول

می گویند کویر با آبادی آشتی ندارد گل و گیاه در آن نمی روید خشک و خشن است و... و گر چه کویر من نیز آبادی گذشته را ندارد ولی همچنان بهمن آباد است. می خواهم تو را به کویر دعوت کنم جایی که در نگاه اول کوردهی بیش نیست ولی بناها وآثار به جا مانده از نسل های پیشین در فضایی که ساکتش می پنداری خروش بر می دارند و راز های چند صد ساله شان را با تو در میان می گذارند که اگر اندک شنوایی و کمی بصیرت داشته باشی هر که باشی و هر کجا باشی سر به جیب تفکر فرو خواهی برد مانند قلعه هایی با دیوار ها و درب های مستحکم و برج هایی که هم چون دژ، غیر قابل نفوذ و برای حفاظت از جان ومال خود در 4 گوشه ی آن ساخته اند هر کدام به بلندای تاریخ، خود نمایی می کند یا خانه های سقف فرو ریخته ای که دیوارهای مستحکم به جا مانده از آن (که به خرابه معروف شده و در مسیر رفتن به امام زاده است) به تنهایی نمادی از تمدن نسل های گذشته را به نمایش می گذارد با این مقدمه اکنون وقت آن رسیده تا به سوی کویر سفر مجازی را آغاز کنیم پس این شما و این هم نقشه ی راه، از جاده ی شاهرود به طرف مشهد که ره می پیمایی در 75 کیلومتری سبزوار تابلوی کو چکی توجهت را جلب می نماید که نوشته است بهمن آباد. بهمن آباد آخرین حلقه از زنجیر روستا هایی است که به کویر ختم می شوند و بعد از آن تا چشم کار می کند زمین های شوره زار و لم یزرع است و درختان مقاوم تاق و خشکی و بی آبی و... ولی اگر در گذشته ی نه چندان دور گذارت به این روستای دور افتاده می افتاد، باغ های پر از میوه های شیرین و رنگارنگ، وجود گیاهان انبوه، آواز پرندگان و کبوتران یاکریم (موسی کوتقی)، تو را به هوس می انداخت تا اندکی درنگ کنی و لحظاتی را به آغوش این زیبایی ها پناه ببری. تفریح مردم روستا  که شاد و سرزنده بودنشان زبانزد بود و از چشم و هم چشمی و مسابقات (دوندگی و نه زندگی) امروزی به دور بودند در آرامش خیال زمستانشان را زیر کرسی ای که از گرمای محبت یک دیگر بهره می بردند به بهار وصل می کردند و یا به قول امروزی ها گفتمان چهره به چهره داشتند و بهار و تابستانشان را نیز در کنار مزرعه و زیر درختانی که خود زحمت  غرس آن را کشیده بودند خوش می گفتند و خوش می شنیدند و همیشه خدا را شاکر بودند پاییز هم که فصل کا شت بود با نام خدا و با امید به او دانه ای می پا شیدند و در این ایام هم از کمک کردن و احوال پرسی هم دیگر مضایقه نمی کردند. شب نشینی های آن دوره هم خود حکایتی داشت؛ چون میزبان با پذیرایی ساده از میهمانان هرگز دچار خستگی و هزینه ی اضافی نمی شد و مهمان هم به دنبال عیب جویی از نوع امروزی اش نبود. در شب نشینی ها  هم معمولا" مرور کردن و یاد آوری تاریخ خودشان و بازگو کردن افتخاراتشان بود.  علاوه بر شب نشینی ها پس از یک کار خستگی روزانه نیز درمحله ها (درقلعه) اجتماع می کردند تا گپ و گفتی داشته باشند آداب و رسوم عزا و عروسی و محرم و رمضان را اگر برایت بگویم مثنوی 80 تن کاغذ شود! از اینها که بگذریم آثار به جا مانده از گذشتگان باید عبرتی باشد برای آیندگان. و اما ای هم سفر صبور من؛ ببین این دیوار های مقاوم از خانه های گلی را که  پس از صدها سال هنوز راست قامت اند و سرود هجران می خوانند و محال است که از کنار آن خانه های متروکه عبور کنی و تو را مهمانت نکنند. آن جا مهمان خانه فکر است سفره ای ست که نمک گیرت می کند، امواجش گوش خراش نیست گوش نواز است. هیچ واژه ی قلمبه ثلمبه ی امروزی هم به کار نمی برند، ساده ی ساده مثل خودشان حرف می زنند. می گویند آقا و خانمی که ما را به تماشا ایستاده ای ما هم مثل شما روزی به تماشای دیگران ایستاده بودیم ولی اکنون تماشا گر شما شده ایم. شما هم این گونه خواهید شد البته سرزنش نمی کنند،  می گویند:

"گیرم که همه ملک تو چین خواهد بود / آفاق تو را زیر نگین خواهد بود

خوش باش که عاقبت نصیب من و تو / صد گز کفن و دو گز زمین خواهد بود".

کم حرفی است؟ و بهمن آباد گرچه به ظاهر دیگر آن آبادی را ندارد، ولی داشته هایش مردمی زحمت کش و فهیم است که تباری داشته اند از جنس خوبان که خود می گویند به آنها افتخار می کنند من نیز در همان خاک زیدم و در همان خاک زیستم و روایت وابستگی و دل دادگی ام خود حکایت دیگری است. مرحوم پدرم که از حلقه ی ملایان و مورد احترام مردم بود، وقتی خاطراتش را مرور می کرد محال بود که از ملا محمد بهمن آبادی و همسر ملا محمد که او نیز استادش بوده و در قلعه ی ملا هاشم به تدریس علوم دینی مشغول بوده اند و هم چنین از انضباط و مقررات حاکم بر مکتب خانه به نیکی یاد نکند. از کویر می گفتم و شوره زار بودن و لم یزرع بودنش، تاریخ را که ورق می زنیم بـــــهمن آباد را  می خوانیم که قدمت آن به قبل از میلاد بر می گردد و شخصی را می بینیم به نام بــــــــــهــمن، که روزگاری حاکمی از حاکمان منطقه ای از ایران بوده است او گناه بزرگی را مرتکب می شود که در همه ی ادیان غیر قابل بخشش است. چون بر خلاف آیین و مذهبش با دختر خویش ازدواج می کند و چون به زشتی عمل خود پی می برد از کرده ی خود سخت پشیمان می شود. اما نمی داند با این درد چه کند. سر انجام به نزد موبد رفته و برای جبران گناهش چاره ای می طلبد موبد می گوید تو دیگر صلاحیت حکومت بر مردم را از دست داده ای، ولی برای بخشش گناهت در نزد خداوند باید حفر چندین قنات کنی تا مردم از آب آن بهره مند شوند. بـــــــــــــهــمن، قنات های متعددی حفر می نماید، وسرانجام بنا به شنیده ها و هنگام بهره برداری از آخرین قنات (بهمن آباد) که خود حفر کرده بود، بر اثر فشار بی امان آب، در قعر کاریز جان خود را از دست می دهد، و از وقتی آب در دل تفتیده و خشکیده ی روستا جوشید، آن مکان بــــــــــــــهمن آباد نام گرفت و نام بــــــهمن جاودانه شد، و اما وضع فعلی بـــــــهـمن آباد:

قلعه ها و برج و بارو ها از سکنه خالی وتخریب شده اند؛

مردم، هم نشینی و شب نشینی ندارند؛

چشم و هم چشمی در بین مردم عادی شده است.

روستا از سکنه ی بومی تقریبا" تخلیه شده و اكثرا" به تهران مهاجرت كرده اند و به كار هاي غير توليدي اشتغال دارند. از طرفي، بردن امكانات رفاهي به روستا مانند آب، برق، تلفن ثابت و همراه، و در بعضي جاها گاز، گرچه مايه ی آسايش مردم را فراهم كرده ولي در قبال آن، به دليل عدم درآمد ثابت ماهیانه و پرداخت اين همه قبض، همان آرامش نسبي را هم از آنان سلب نموده است، هيچ كس با فراهم كردن امكانات رفاهي روستاييان مخالف نيست ولي دادن امكانات بايد با شيوه ی زندگي آنها تناسب داشته باشد؛ مثلا"ساخت  مسكن براي يك روستايي، كه آغلي براي جانوران، يك مرغ داني كوچك، زميني براي كشت سبزي مصرف روزانه ی خود و ايواني براي استراحت بعد از ظهرش نداشته باشد، متناسب با زندگي او نيست. ولي براي كساني كه به طور فصلي از آن جا ديدن مي كنند، اين گونه ساخت و ساز هاي آپارتماني مناسب است.

جوانان بیش تر به دنبال شغل های آزاد و پر درآمد رفته اند.

قنات مرحوم بـــــــــــــــهمن، کماکان می جوشد.

وجود دو امام زاده به نام های امام زاده اسماعیل وامام زاده حسین هم چون نگینی درخشان برای مردم بومی و مهاجر می درخشند؛ اما کسی از زندگی نامه و شرح حال آنان چندان اطلاعی ندارد. مردم از قدیم به یکی از آن ها توجه بیش تری نشان می داده اند، تا جایی که به مزار خردی (کوچک) و مزار بزرگ معروف شده اند. تصور می کنم وجود این همه مقبره در کشور به نام امام زاده سؤال بر انگیز است؛ زیرا استان مازندران اولین و بیشترین و استان فارس دومین تعداد مقبره ی امام زاده ها را دارند و بیش تر آن ها تکراری است. کتاب تاریخ چهارده معصوم (ع) که مؤلف آن احمد امیری پور است، درباره ی زندگي اين دو امام زاده این چنین نوشته است: حسین ملقب به سید علاءالدین فرزند گرامی امام موسی کاظم (ع)، سیدی جلیل القدر و والا مقام بوده است. وی از اصحاب امام کاظم (ع) و امام رضا (ع) به شمار می آمد و برخی او را واقفی دانسته اند. حسین در کوفه از دنیا رفت ودر عباسیه به خاک سپرده شد. آرامگاه های منصوب به ایشان در شیراز، طبس و قزوین دیده می شود. و اسماعیل (مزار بزرگ) ابوجعفر اسماعیل بن موس بن جعفر (ع)، سیدی جلیل القدر، کریم النفس و عالی مقام بود. او از اصحاب امام کاظم (ع)، امام رضا(ع) و امام جواد (ع) به شمار می رفت. او و فرزندانش در مصر ساکن بودند. کتاب جعفریات از تألیفات او است. قبر اسماعیل بن موسی را در مصر نوشته اند؛ البته قبور منصوب به ایشان در نایین، تویسرکان، فیروزکوه و شیراز دیده می شود. تعزیه خوانی هم جزء آداب و رسوم فعلی بهمن آباد است؛ ولي چون نسخه ها، و تعزيه خواني، سال هاست به صورت طایفه ای در چرخش است از کیفیت آن کاسته شده وجوانان ترجیح می دهند به جاي تماشا كردن تعزيه ی تكراري در دسته های هیئت حضور داشته باشند. بهمن آباد در ۲۱ سال پیش، دارای چهار ملای قابل احترام به نام های «مرحوم ملا حسین، مرحوم حاج ملا علی، مرحوم ملا رمضان و مرحوم حاج شیخ ذاکری» بود؛ ولی هم اکنون از این نعمت محروم می باشد و آخوند دایمی ندارد. گرچه وجود آخوند های جدید مانند حاج شیخ آقا رضا ذاکری و شیخ محمد آقا و شیخ علی آقا بسیار ارزشمند است؛ ولی این بزرگواران فقط چند روز محرم را خدمت رسانی می کنند. در پایان آنچه در وبلاگ شخصی ام آوردم، تنها به خاطر دینی است که به زادگاهم دارم، آن جایی که بر روی خاکش پای به جهان هستی نهاده ام، در دامنش بار آمده ام، از سفره اش نان خورده ام و از چشمه اش آب نوشیده ام و خواستم به سهم خود به هم ولایتی هایم خاصه جوانان یاد آور شوم که هویت و شناسنامه ی تاریخی زادگاهشان را بهتر بشناسند، و إلا با وجود این همه تحصیل کرده، همان ضرب المثل زیره به کرمان بردن است. در پايان به ارواح مطهر پدر و مادرم درود مي فرستم كه پدرم اولين معلمم بود كه به من خواندن و نوشتن آموخت و مادرم كه كلام و گفتن و...

                                                              والسلام 

 

                                                   بهمن آباد دوستت دارم

تـــو را ای بـهـمـن آبـاد زادگاهم دوست می دارم            هـمیشه خاطــرات کــودکی ام دوســت می دارم

اگــر چـه دورم از تو یا تو دوری یا که ره دور است            نـــدارم بـــاور ایـن دوری وطـن را دوست می دارم

بـــرایـم هـمچنـان زیــباست اتـاق کاهگلی مـــن           در و دیــــوار بــا سقف سـیاهـت دوست می دارم

اتاق خواب و درس و مشق من بودی ولی ساده           تـــو را مـن با تــمام سادگی ات دوست می دارم

مــرا اوّل مـــعـلم بـــود بـــابـــایم در آن خـــــانــــه           تـــمام دوره ی شــاگــردی ام را دوســت می دارم

مـــرا فـخر است در دنـیا کـه گـویـند قــاسـم مـلا           خــدا دانـد کــه من ملاحـسین را دوست می دارم

بُــدم شــاهــد پـــدر را اعــتباری بـــود، در آن ده           مـن این مـردم به پاس احترامش دوست می دارم

تــوقــع داشـت بـابـا حرمتش در خانه گردد حفظ           هــمیشه نـام و یاد و حـرمتش را دوست می دارم

در آن جــا مــادر مـن مـهـربـانی اش زبان زد بـود          نـوازش هـایت ای مــادر کـماکـان دوسـت می دارم

دعـــــا و مـــهـربـانـی تـــو گــشتـه شـامل حـالم          تـــمـام مـــهـربـانی و دعـــایـت دوســــت مـی دارم

نــــه از یــادم رود هـرگز طلوع صـبح یـــخ بـــندان          زغـــال و آتــش و کــرسی و هیزم دوست می دارم

صـفـا و مـهـربانـی تـو در حـدّ شـمـارش نــیسـت         ولــی مــن از تـه دل نـام و یادت دوسـت مــی دارم

مُـهیّـا مـی نـمودی آتـش و کـرسـی و چـــای داغ         نـشستن پای کـرسی با تو بودن دوست می دارم

تـو گر رفـتی کماکان خاطراتت در وجودم هــست         هـــنوز آغــوش گــرم و بـاصـفایت دوسـت می دارم

خـــداونـــدا بـیامــرز مـام خـــوب و بــاب نــیکویـم         قــــبـولـی دعـــایم نـــزد یـــزدان دوســـت می دارم

 

                                                                                                     زمستان 1386

 

شعر زلف یار

لطفا شعر زلف یار را که از سروده های خودم است در ادامه مطلب مطالعه کنید...

ادامه نوشته

شعر به راه تو

برای مشاهده شعر به راه تو  لطفا به ادامه م

مــدام بر سـر راهــــت نگاه می کردم  

                                                       بــه انتظار تو شـب را پگاه مــی کـــردم

هزار شـــکر که قطاع راه مـن گـشتــی

                                                         وگرنـه روز و شبـــم را گنـاه می کـــردم

اگر چه درد فراق تو سـخت پیــرم کــــرد

                                                          مگـو که عــــمر عزیزم تبـاه می کــــردم

نبوده است نکوتر ز تو بـه روی زمیــــــن

                                                          نکوتر آنکـه تـــو را سیــر راه می کـــردم

همیشه منتظرت شب در آسمان بـودم 

                                                          نظاره ای به تو یا قـرص مـاه می کــردم

اگر پرستش غیر خـــدا نبــــودی شـــرک

                                                           دو طاق ابروی تو قبـله گــاه می کــردم

صبـــا اگر ز مــدد گفتــه بــــود می آیـــی

                                                            هـزار گل به رهــت کشتگاه می کـردم

بگفت قاسـم عاشق نکوتر آنکـه نخست

                                                             ز صدق ، بندگـی پادشـــه مــی کـردم

 

 

                                                                             مازندران 6/2/89

 

طلب بروید...

شعر تبعید شده

امروز واستون یه شعر از سروده های خودم به نام تبعید شده گذاشتم.برای مشاهده لطفا به ادامه مطلب بروید...

مـــرا به غربت این خــــاک مبــتلا کردنــــــد          چه شـد ز خانـه و کاشانـه ام جـــدا کردنـــد

 اگـر که ارث پــــدر هست بهــر فرزنــــــــدان          چــــــرا ز دادن آن ارث هـــــم ابــــا کـردنـــــد

در این قفـــس بـه کــدامین گـــناه زندانـــــم          مـرا نبوده گـــناهی قفـس چــــرا کـــردنـــد؟

 حدیث نــی بشــنو ، تا بگویــد از هجـــــران          شکایتی است که ما را ز هم جـدا کـردنـــد

 حکایتی است که ابلیس ســر ز طاعــت زد          چـــه راز بـود که او را بــــلای مــــا کــردنــــد

 فرشتگــــان همه کردنـــــد سجـده بـــر آدم          نگر ، به حرمت آ سـجـده ها چـــها کـردنــــد

 پــدر گناه نمـــود از بهشت شـــد بیـــــــرون          چه شد گناه پــدر را ، به نام مـا کـــردنـــد؟

 اگــــــر که قرعـــه غربت بنـــام مــــن آمـــــد          چـــو بی حضور من انجام شد چـرا کردنـــد

 بهشت خانــه مـا بــــوده است و ارث پــــدر          بـــرای دادن آ ن خـــانه وعـــده هــا کردنـــد

 چـه خوب بــود بــــه جنّـــت دوبـــاره حــوا را         ز مـکر و حیلـــه ابـــــلیــس آ شـــنـا کردنـــد

 گلایـه بـس کــن این رسـم بنــــدگی نبـــود          ز دوست شکـــــوه بیجـــا کجــا روا کردنــــد

 پـــدر و مــــادر مــن در فـــراق دیـــدن یــــار          چــه گــریـه ها که رو به مروه وصـفا کردنــــد  

اگر ز ارث پدر توبــــه سهــــــم مــــا گــــــردد         هزار شـکــر که قسـمت به کام مـا کـردنــــد

 مشـو ز رحمت حــــق نا امیـــد ای قاســـم         که پـایه های بهشت را بـه جا بنـــا کـردنـــد

 

                                                                                               مازندران 12/3/89