درد دل های سماور و قلیان
يـــــكي قـــليان بــشد نـــزد ســماور
بــــگفتا اي هـــميشه يـــــار و يــــاور
بـــگو بــا مــن چـــرا خالق چنين كرد
بــــــود پــــايـــم در آب و نــار بر ســر
بـــه محــفل هـــا سـرم آتش گذارند
بــگيرنــدم چـــنان مــــحبوب در بـــر
ز ســـوز ســـر، ز نـــافـــم دود خـيزد
امـــان از ظـلم اين چـــرخ بــد اخــتر
ســـماور گــفتش: اي قليان مظلوم
عـــدالـت خــانه را هـــرگـــز مـزن در
در ايــن كـــاخ بــه ظـاهر خوب وزيبا
نــمي يــابي نشان از عدل يك سر
مــــرا پـــا انـــدر آتـــش مـي گذارند
بـــــراي لــــــذت از چـــاي مـــعـطـر
بــود تـقدير، هـــر كــس را به دنــيا
به نوعي سوز وسختي اي هماور
نگاهي كــن به انـبر بين چـه گونه
گــذارد پــنجه اش را ســرخ اخــگر
و يـــا آن مـــنقل بـــيچـاره اي كــه
وجـــودش پـر شود زآتش سراسر
چـــو پـــاي زور بــاشـد در زمــانــه
بـــه جـــز مــحنت نبيني چيز ديگر
تــحمل كـن كه راه چاره اين است
صـبوري پيشه فــرما اي سـتم بــر