شعر "پــــســـــرم"
وقتی برابر روال خواستم با بچه ها حرفی زده باشم به تقلید از مرحوم پدرم شعری برایشان سرودم که مورد استقبال قرار گرفت و احتمالا" موءثر بود اکنون به اصرار ونه به دلخواه منتشر کردم امید است مقبول واقع شود
پــــــســـرم
نـــشین یــکدم پـــسر جان در کــنارم کــــه امـــشب حـرف هایی با تو دارم
اگـــر پـــندی در ایـــن شــعـرم بـبینی و یـــــا حـــرفـــی اگر از مـــن شـنیدی
بـــه گـوش جـــان بــگیر این پند ها را مــــده از دســــت ایــــن گنجینه هـا را
پـــسر جــان چــهره ام را خــوب بنگـر ببین بــــرف سـفید بنشسته بــر سر
بـــوَد ایــن چــهــره ام آیــنــده ی تـــو بــوَد در چـــهره ی من، چــهره ی تــو
نــــظر کـــن صــورتــم آیینه ی توست و دیــــروزم دقــیقا" صــورت تــوســت
رخ مـــــن قـــــصّـه ی پـــر غــصّه دارد بــــه هـــر چـیـن گـفته و نــاگفته دارد
پـــسر جـــان زنـدگی این گونه باشد گــهــی نـــاسـاز و گــه سازنده باشد
زمـــان کـــاری بــــه کــــار مــا نــدارد زمـــــان چـــرخ خـــودش را مـی دواند
پــسر جـــان گر تو اندر خواب باشی و یــــا از رفـــتـن خــود بــــاز مــــانـــی
رفیقان مــی رونــد مـنـزل بــه مـنـزل تــــو مــی مـــانی هــزاران غصّه در دل
تــو ره گم کرده می گردی پسر جـان اســیر و خسته می گردی پـسر جـــان
هــمه در غــفلت خــود خواب باشند بــــه جـــــای بـــحر در مــــرداب بـاشند
پسر جان زندگی باغ است و بستان بـــــکـــاری گـــر نـــهـالــی در زمستان،
سـرانــجام بــــاغ تـــــو آبـــــاد گــــردد دلــــت از کِــشته ی خود شـــاد گــردد
درخــــت عــــلم و دانــایـی چـو کاری شــود نــامـــت بــه دنــــیا جـــاودانـــی
درخــــــت عــــلــم را کـــــن آبــــیـاری بــخـوان درس ای پـسرجــان تــا توانی
دلــــم خــــواهــد که تــو بیدار باشـی بـــه وقــــت زنـــدگــی هــشیار بـاشی
کــه عــمر آدمی چون جوی آب اسـت نکرده سود، آن کس را که خواب است
مــــرا مــــــوی ســــفیدم داد پــیغــام کــــه هـــستی آفــــتابــی بــر لـب بام
خـــــــدا دانــــــد نمی شــد بــاور مـن کــــه روزی پــیری آیـــد بـــر ســـر مـــن
ولــــــی آیینه بـــاشــــد راســت گفتار نــــشـان داد چــهـــره ام را داد هشـدار
کــــه ای خــــوابیده اندر خواب غـفلت چــــه وقـــت خـــــواب باشد قافله رفت
بــــــه پــــنـدار خــــودم بـــیدار بــــودم نــــدانـــستم کـــه مـــن در خواب بودم
دلـــم مــــی خـواست در آیینه یک بار بـــــبـیـنـم جـــــلــوه ای را از رخ یــــــار
کــه بــا لـــطـــف خـــدا بــیـــدار گــردم و بـــاقـــی مــــانــده ی عمر شاد گردم
ســـخــــن کـــوته نمایم ای پسر جـان بــگـیر ایـــن پــنـد هـــایــم با دل و جـان
در اوّل شــکــــر گـــزار خـــالـــقت باش پــــــس از آن در رضــای مـــادرت بــاش
اگــــــر شـــوق و هـــوای کـــعـبه داری طــــواف مـــادرت کـــــــن تـــــا تـــوانــی
دلــــــم خــــواهـــد کــه انــدر زندگانی بــــمـانـــد نـــــام نــیــکت جــــاودانــــی
الـــهی آن کــــه نـــامـت جــاودان بــاد بــــه لــــطف حـــق روانــت شادمان باد
15/15/87