شوخی با حافظ
شعر حافظ:
آنـــــان کـــه خـــاک را بــه نـــظـر کـیـمیا کـنند آیـــا بــود کــه گـوشه ی چشمی به مـا کنند؟
در دم نــــهـفـته بـــــه ز طــبیبــان مــــدعـــی بـــاشــــد کــــه از خـــزانـــه ی غــیبـم دوا کنند
مــعشوق چــون نــقـاب ز رخ در نــمی کـشد هــــر کـــس حــکـایتـی بــه تـــصـور چـــرا کنند
چون حسن عاقبت نه برندی و زاهـدی است آن بــــه کـــه کــار خـــود بـه عـنایت رهــا کنند
بــی مــعرفـت مــباش کـه در من یزید عـشق اهــــل نـــــظـــر مـــــعـامــله بــا آشــــنــا کنند
حــالــی درون پـــرده بــسی فتنــه مــــی رود نــــا آن زمــان کــه پـــرده برفتد، چـه ها کنند؟
گـــر سـنگ ازیـن حــدیث بـنالد عـجـب مـــدار صــاحــــب دلان حـــکـایت دل خــوش ادا کنند
مــــی خـــور کـــه صـد گـناه ز اغیار در حـجاب بـــهــتــر ز طـــاعـــتی کــه بــر وی و ریـــا کنند
پــیراهــنی کـــه آیـــد ازو بــــوی یــــــوســـفـم تـــــرســــم بــــرادران غــــیــورش قــــبـــا کنند
بـــگذر بــه کــوی مــیکـده تــا زمــره ی حــضـور اوقـــات خــــود ز بـــهـر تــــو صــــرف دعــا کنند
پـنهان ز حـاسدان به خـودم خـوان که مـنعمان خــــیــر نــــهـان بــــــرای رضـــــای خــــــدا کنند
حـــــافـــــظ دواـم وصــل میـسـر نــمـی شــــود شــــاهـــان کــم الـتـفات بــه حـــال گــــدا کنند
و شوخی با حافظ:
آنــان کــه خـاک را بـــه نـــظـر کــیمیا کنند هــــر کــــوششی کــنند بــرای طــلا کنند
تــا خـود به درد شهوت و حـرص انـد مبتلا دیـــــگــر چـــگـونـه درد خـــلائــق دوا کنند؟
بــی کـار نیستند که زحمت به خود دهند تــــا حــــاجــت ســـتـم زدگــان را دوا کنند
تـنها خـودند چون به سر سفره ای رسند هــرگــز قـــرار نــیست کـه مـا را صـدا کنند
زیـنـان مــدد مـخواه کـه جان و مـقامشان بــالاتــر اســت زان کــه بــه مـا اعــتنا کنند
زان بیش تر که گوش به حـرف شما دهند دزدانــه یــک نــگــاه به دســت شــما کنند
آنــان کــه بــه هــر کـس ننمایند کار مفت پــولــی اگــر دهـی ز بـــرت جـان فــدا کنند
پــــای نـــهند بــر ســر بــیگـانــه و خــودی هر فتنه ای که هست همین ها به پا کنند