زبـــانـــم مــيـل گــــفتن كـــــرده امــروز

دلــــم شــــوق نــوشـتن كـــرده امــروز

حـــكایــت هــاي خـــوب و پـــخته دارم

هـــــــزاران مــطلب نـــا گـــــــفـته دارم

نـــبينم اهـــــل دل كـــــز دل بـــــگـويـم

نـــه يــــك عـــالـم كه از علمش بجويم

كـــــجا جــويم يـكي اســتاد مــــشفق

كـــــه او مــــن را الفبا گــويد از عــشق

دلــــم احـساس غــــربــت مـــي نمايد

ز تــــلخي مـــيل شـــربـت مـــي نمايد

دلــــــم هـــــمــراه و هــــمــرازي نــدارد

شـــده چـــون بــــچه هـــمـبازي نــدارد

دلـــم خـــواهـــد چـــو عــطار نــشابــور

كــسي بــــاشــد كند قــلبم پــر از نــور

و بــــا مـــرغــان شــوم هـــمراه گشتن

و شــــايــد هـــفت شهر عشق گشتن

نــه ايـــن هـــا آرزوي بــــس دراز اسـت

بــــراي اوج يــــك مــرشــد نـــيـاز اسـت

شــــده افــكــار مـــردم اشـكــم و نـــان

كـــمي شــادنـــد و بيش از آن پـريشان

خـــوشــــا آنان كه بـــا جانان نشستند

و پــــيمان بــــا خـــداي خــويش بستند

خـــــوشـــا آنـــان كـــه ره پـــيدا نـمودند

دمــــادم بــــا خـــــدا نـجـــوا نــــمـودنــد

خــــوشــا آنان كه با حـق يــار گــشتند

چــو منصــور عـاشـق و بــر دار گـشتند

خــوش آنــان كـه سـعادت پيشه كردند

شـقـاوت در درون بــي ريــشه كــردنـد

خـــوشــا آنـان كـه مـي كـارند به دنــيا

نـــمــايد كــشته اش خرمن به عــقبي

خـوشا حــافـظ خــوشا ســعدي شيراز

خوشا آن كس كه شد با هر دو هم راز

خــوشا آن كس كه يارش مثنوي شــد

خـــوشا آنكس كه حالش معنوي شــد

خــوشـــا عـــطار و از  ســيمـرغ گــفتن

و بــــا ســيمـرغ ســـوي قـــاف رفـــتـن

خوشا فردوسي وسي سال بس رنـج

كــشيد اما بــماند شهنامه چون گـنج

خوشا آن كس كه بيرون شد ز ظلمت

بدا قاسم كه عمر طي كرد به غـفلت