آرزوهای میرزا حسن (2)
آقا میرزا حسن برایمان از عمو مشتی مراد علی می گوید؛
آقا میرزا حسن گرچه به ظاهر بی سواد به نظر می رسید ولی گلواژه های طلایی اش در باره داشتن آرزو و مسائل ریز و درشت زندگی نوید بخش آینده درخشان بود
وقتی در باره ی آرزو و امید پرسیدم گفت: آرزوهای دور و دراز و دست نیافتنی که آدم را گرفتار غم و غصه کند عین هلاکت است
آقا میرزا حسن از آنجا که ارادت خاصی به مرادش مشتی مراد علی داشت می گفت: خدا بیامرز مشتی مراد علی از عمرش بهره برد خوب زندگی کرد و خوب هم از دنیا رفت ایشان به عنوان بزرگتر و با سواد روستا نزد همه عزیز بود و خیرش به همه می رسید
مشتی مراد علی همیشه با مردم و در میان غم و شادی های مردم بود به قول ما دهاتی ها یکه خور و تک خور نبود می گفت: نعمتی را که خدا به شخص عطا می کند محض آزمایش است بخشندگی فضیلت و بخل و خساست رذیلت است آنکه بخشید اجر دنیا و آخرت را بدست می آورد و کسی که بخل به ورزد برکت را از مال و عمرش دور می کند من که سواد نداشتم ولی از قول پیامبر روایت خواند که حضرت فرموده: بخشندگی درختی از درخت‌های بهشت است كه شاخههای آن به طرف زمین آویخته است و هر كس شاخهای از آن بگیرد آن شاخه وی را به بهشت رهنمون میشود...
در باره ی کمک کردن به تسهیل ازدواج جوانان و فراهم کردن جهیزیه دخترانِ دم بخت بسیار سفارش می کرد و تأکید داشتند اینگونه مساعدت ها باید بدون بوق و کرنا و آبرو مندانه باشد به طوری که جز خدا کسی از چنین کمکی خبر نداشته باشد...
ادامه دارد