حجاب چهره حان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده بر فکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوانکه مرغ آن چمنم

عیان نشد که چرا آمدم کجا بودم

دریغ ودرد که غافل زکار خویشتنم

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

چو در سراچه ترکیب تخته بند تنم

اگر زخون دلم بوی عشق می آید

عجب مدار که همدرد نافه ی ختنم

مرا که منظره حور است مامن وماوا

چرا بکوی خراباتیان بود وطنم

طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پیرهنم

بیا وهستی حافظ زپیش او بر دار

که با وجود تو کس نشنود زمن ذکه منم