واژه ای آشنا که در دنیا و آخرت به کار برده می شود به ویژه در آخرت!
ای کاش،
افسوس،
دریغا،
حسرتا،
ای وای و...واژه هایی هستند که پس از گذر زمان خودنمایی می کنند،
وقتی به راه طی شده نگاه می کنیم،
وقتی ببینیم غبارهای گذشته بر افق دیدمان تأثیر گذاشته،
وقتی راه بازگشت نمی بینیم،
وقتی درد تنهایی را احساس می کنیم،
وقتی زمان را از دست رفته می بینیم و فرصت جبران نداریم،
وقتی دست مان کوتاه و خرما بر نخیل است،
وقتی ببینیم بهترین زمان را سخاوتمندانه در راه ندانم کاری هایمان قربانی کرده ایم،
وقتی ببینیم از بت های قدیم برائت کردیم ولی در طواف بت های جدید گوی سبقت بردیم،
وقتی ببینیم هیچکس از حقش نمی گذرد و ما هستیم و یک پل کم عرض،(صراط)
وقتی ببینیم ملاحظه ی آبرویمان نمی شود و همه ی اعمالمان را در معرض دید دیگران قرار داده اند،
وقتی ببینیم زبان مان، زبان در می آورد و علیه خودش شهادت می دهد!
وقتی ببینیم همسر و فرزندانی که برای سیر کردن شکمشان دروغ ها گفتیم از ما فرار کرده و دوری می کنند،
وقتی ببینیم میراث خوران، از میراث برجا مانده کمترین خیرات نصیب مان نکرده اند،
وقتی ببینیم حق هیچ انتخابی نداریم و اعمالمان سرنوشت مان را تعیین می کنند،
وقتی ببینیم همه گرفتارند و هیچکس نمی تواند کاری برایمان بکند،
وقتی ببینیم طلبکارانِ مال و غیبت شدگان و تهمت خوردگان و...دسته دسته برای وصول طلب شان می آیند و ما هیچ موجودی نداریم...
وقتی ببینیم همنشین بد از ما یک بدکار ساخت و رهایمان کرد،
در چنین شرایطِ بسیار سخت،
می گوییم؛ای کاش...
حساسیت و اهمیت افسوس در این است که این واژه در دنیا و آخرت سهم مشترک دارند،
ولی، افسوس و پشیمانی در آخرت نمود بیشتری دارد تا دنیا.
ای کاش با فلانی دوست نمی شدم ....
تردیدی وجود ندارد مصاحبت تاثیر گذار است، همنشینان ، بوی یکدیگر
و رنگ یکدیگر را می گیرند،
همنشین خوب ، از تنهایی بهتر است ،
و تنهایی ، از همنشین بد!
از این رو تأکید کرده اند در انتخاب کسانی که با آنها مصاحبت داریم دقت کنیم!
دوستان ما چه کسانی هستند؟
پاسخ ساده است،
دوستان مان ، کتابهایی که می خوانیم، فیلمهایی که می بینیم،
آوازهایی که می شنویم،
منظره هایی که نگاه می کنیم
و حتی فکرهایی که در ذهن مان قرار دارد ،
همه و همه همنشین های ما محسوب می شوند
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق