در محضر امام صادق(ع)

(۱)

امام صادق (ع) در حدیث مشهور به «توحید مفضّل» به مفضل بن عُمر فرمود:

ای مفضل بیندیش زیرکی هایی که به خاطر مصلحت در خلقت در چهارپایان قرار داده

 شده،واین لطفی است از خدای عزوجل در باره ی آن ها تا احدی از مخلوقات خدا به

 خاطر نداشتن عقل از نعمت های وی محروم نماند. و دنبال این سخن سه مثل می

 زند یکی در باره ی گوزن  و دیگری در باره ی روباه وسومی در باره ی حیوانی به نام

 دلفین که در فارسی نامش خوک دریایی و خوک ماهی است.

در مورد گوزن می فرماید:

گوزن عادتی به خوردن مارها دارد.و چون ماری را می خورد عطش شدیدی بر او غلبه

 می کند(واگر در آن حال آب بخورد و آب بدان سمّی که در شکم اوست برسد او را

 می کشد) ولی او از ترس همین که سم در بدنش تأثیر کند و او را بکشد از خوردن

 آب خود داری می کند تا جایی که بر سر گودال آب می آید و در حالی که بسیار

 تشنه است همان جا می ایستد و از شدت عطش فریاد می زند ولی لب به آب نمی

 زند چون می داند اگر آب بخورد فورا" خواهد مُرد.

ای مفضّل بنگر چگونه در نهاد این حیوان قدرت تحمل چنین تشنگی سختی نهاده

 شده تا خود را از زیان آشامیدن آب در چنان ساعتی نگاه دارد،در صورتی که انسان

 عاقل و ممیّز تاب تحمل چنین تشنگی را ندارد.

منبع :بحارالانوار ج۳ص۱۰۰