ایمان از نگاه بودا

در سفر دور و دراز زندگی بشر،ایمان بهترین همراه است؛ایمان مایة آسودن از رنج راه در این سفر است؛وایمان بالاترین توشه وزاد راه مسافر طریق زندگی است.ایمان پندارهای آزمندی،بیم وغرور را می زداید،ادب واحترام را به انسان می آموزد؛آدمی را از بند احوال  و محیط می رهاند،به آدمی شور وشوق و توان رویارویی با سختی ها را می دهد؛به انسان نیرو می بخشدتا بر وسوسه ها چیره شود.آدمی به ایمان می تواند کردار خود را راست وپاک نگهدارد،وذهن را به خرد توانگر سازد.

بودا همه ی رنج آدمی را لذت می داند و شناخت زندگی را،شناخت رنج،و اولین درس شناخت رنج خاستگاه رنج است.از کجاست که رنج بر می خیزد وتمام زندگی را می سازد؟از تشنگی،عطش احتیاج داشتن است که به سوئیمان می کشدو این به جانبی کشیده شدن ،وگرفتن ونوشیدن وخوردن است که لذت نام دارد پس لذت ،پاسخی است که زندگی به تشنه گی مان می دهد.واین مادر رنج است زیرا پیوند،تشنگی ی ماست فرزند لذت است ومرگش رنج،سیری لذت است وگرسنگی رنج،وصال لذت است که رنج فراق در پی دارد،هر لقمه ی لذتی که از گلو فرو می رود ،آه رنجی بر می آید،هر گز لذت از لذت نمی روید که بذر لذت،رنج را ثمر می دهد.