نعمت ها تا هستند گویی نیستند وقتی از دست می روند با افسوس از آن ها به نیکی یاد می کنیم
شادی در مرگ دیگران چرا؟
تمسخر و ابراز شادی در مرگ دیگران همیشه بوده و خواهد بود قرآن کریم بارها به تمسخر و مسخره کردن انبیا اشاره فرموده:
دریغا بر این بندگان که هیچ فرستاده ‏اى بر آنان نیامد مگر آنکه او را به استهزاء گرفتند.
و پیش از تو پیامبرانى به استهزا گرفته شدند پس آنچه را ریشخند مى ‏کردند گریبانگیر ریشخندکنندگان گردید
همچنین به جنگ احد اشاره کردیم که پس از به شهادت رساندنِ حضرت حمزه (ع) هند جگر خوار و هلهله شادی سر داد و همه را به شادی فرا خواند
شمر ملعون پس از بردن اسرا به شام دستور داد کاروان اسرا را از دروازه ی پر جمعیتِ شهر وارد کنند، و مردم غافل شام که از حقیقت ماجرا بی‌خبر بودند با مشاهده کاروان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) با شادی و هلهله بر سرها اهانت می‌کردند.
اینکه می گویم نعمت ها تا هستند قدرشان را نمی دانیم در واقعه کربلا همین اتفاق رخ داد مردم بی تفاوت کوفه که قدر امام حسین(ع) را ندانستند دیر هنگام و زمانی از خواب غفلت بیدار شدند که دیدند امویان و یزیدیان بر گرده آنان سوار شده اند و ظلم و جنایت را به اوج رسانده اند
یک از خانم ها می گفت:سال ها آرزوی مرگ شوهرم را می کردم تا به قول خودش یک نفس راحت بکشد بعد از مرگ شوهرم متوجه تنهایی و بیکسی و بد بختیِ خودم شدم من باید دعا می کردم زودتر از شوهرم می مردم الآن کارم به جایی رسیده که هر روز مرگم را از خدا می خواهم .
در امور مملکت داری نیز اگر قدر مسؤل و خادم و خدمتگزارِ اثربخش را ندانیم زوال حتمی است پس چه بهتر که تا هستیم قدر هم را بدانیم...