قاسـم مـلا         

ماه رمضان ماه سفر کردن است سفر پر خیر و برکتی که با همه ی سفرهای قبل و بعدِ این ماه تفاوت دارد
سفرِ مسافر رمضان از ملک به ملکوت و اوج گرفتن تا بی نهایت است و خوشا که مسافرِ این سفر روزه اش کاملِ کامل است
چه خوب فرموده اند که روزه داری تنها بستن دهان به روی غذا نیست که بستن دل به روی هواست و با زبان شعر؛
روزه داری بستن دل بر هواست
کمترین اجر گفته اند جوع غذاست

دل اگر بستی به روی هر هوا
می شوی از مکر اهریمن سوا

هر که دل را بست او اهل دل است
هر تنها بست دهان او فَشل است

روزه ی اهل سفر باشد قبول
هر که گفتا باطل است گو بوالفضول

آن که در این ماه رفت تا آسمان
روزه اش مقبول باشد این بدان

لیک شرع گوید مسافر بر زمین
روزه اش باطل شود فرموده دین

هر که بندد چشم، ره پیدا کند
چشم و دل وا کرد نا بینا کند

گر نباشی اهل صبر و صابران
کی شوی فیروز در این امتحان

آنکه دارد روزه صمت و سکوت
اوج می گیر ز مُلک تا ملکوت

ای خوشا آنکس که دل بست بر هوا
ای بدا کو هر چه خورده جز غذا

هست این گفتارِ شیرین در امل
کاش می بود قاسم از اهل عمل

آری آنکه دل را به روی هوا بست بی تردید دهان را نیز بسته است ولی آنکه تنها به فکر بستن دهان باشد و هوای نفس را آزاد و رها کند روزه اش تنها گرسنگی است که وزن و حجم و قدر چندانی نزد باریتعالی ندارد
و بدا به حال آنکه که مانند این بنده ی سرا پا گناه، افطارش با طعم شیرینِ ولی تلخ و زهر مارِ غیبت و خدای نکرده تهمت و بد گویی این و آن باشد و از آنجا که تنها گرسنگی و تشنگی را روزه می داند باولع و اشتهای وصف نا پذیر،می خورد و می نوشد و می خوابد.