در باره ی عالم جلیل القدر آیت الله العظمی شیخ محمدتقی آملی استاد آیت الله جوادی آملی و علامه حسن زاد آملی

نشان مرقد آیت الله محمد تقی آملی را می توان از مکان بقعه شیخ طبرسی در ابتدای خیابان طبرسی یافت

کمی آن سوتر از مرقد شیخ طبرسی دو مزار شریف مرحوم آیة الله العظمی حاج میرزا حسین فقیه سبزواری و مرحوم آیة الله العظمی حاج شیخ محمد تقی آملی قرار دارد

در باره سادگی و صفای دل آیت الله آملی بسیار می توان گفت و نوشت

شیخ محمدتقی آملی آنطور که خود نوشته اند در مسیر رسیدن به استادِ قابل تلاش های مستمر داشته اند تا جایی در مقطعی ملول می شوند و احساس خستگی به ایشان دست می دهد

در این باره خودشان مرقوم فرموده اند؛

تا سال ۱۳۴۸ هـ . ق. نه آن‌که خود را مستغنی (خودکفا) دیدم، بلکه ملول شدم؛ چه آن‌که طول ممارست از تدرس و تدریس و مجالس تقریر و سخن گفتن تا اذان صبح در حرم مطهر خسته و ملول شدم به علاوه کمال نفسانی در خود نیافتم، بلکه چیزی نداشتم جز دانستن چند ملفقاتی (ناچیز و بیخود)، که قابل هزاران نوع اعتراض بود و همواره از خستگی ملول در فکر برخورد با کاملی (برای پیدا کردن استاد قابل)، وقت می‌گذراندم و به هر کس می‌رسیدم، با ادب و خضوع، تجسسی می‌کردم که از مقصود حقیقی اطلاعی بگیرم.

در خلال این احوال، به ژنده‌پوشی برخوردم و شب‌ها را در حرم مطهر حضرت مولی الموالی ارواحنا فداء عتبه تا جار (اذان صبح) حرم با ایشان به سر می‌ بردم و او اگر چه کامل نبود لکن من از صحبتش استفاداتی می‌بردم، تا آن‌که موفق به ادراک خدمت کاملی شدم و به آفتابی در میان سایه برخوردم و از انفاس قدسیه او بهره‌ها بردم آری، آن عارف کامل همان «میرزا علی آقا قاضی» است...

ادامه دارد