«گفتا که ای شمرِ لعین ده جرعه آبم اکنون که بی تابم»
دیدگاه های مختلفی برای طلب آب کردن امام حسین علیه السلام از دشمن بیان شده است برخی معتقدند امام حسین (ع) در برابر لشکر عمر سعد تنها به خاطر اتمام حجت اظهار عطش نمود ولی به آنان التماس نکرد این گروه حتی به این بخش از مراسم تعزیه ی عاشورا ایراد ندارند که  ایفاگر نقش حضرت عباس(ع) در حالی که هر دو دستش قطع شده اظهار تشنگی می کند و شمر هم  جامِ پر از آب را در دست گرفته فریاد می زند؛عباس!                      
بنگر به دستم یک جام آب است
عباس در جواب می گوید: یک قطره ای ده ظالم ثواب است...
اما دسته ای هم می گویند: شخصیت امام عظیم ‌تر از آن است که بیاید برای به دست اوردن اندکی آب در برابر دشمن اظهار عجز و به التماس بیفتد
این ها معتقدند؛روضه خوان ها برای سوزناک کردن مجلس شان این تهمت ها را به امام(ع) می زنند که؛حضرت در روز عاشورا تکیه به نیزه بی کسی داد و صدا زد ای شمر به خدا جگرم از تشنگی کباب شد یک قطره آب به لبان تشنه ام برسانید شمر در جواب گفت:..(قلم از نوشتن شرم دارد) 
 دیگری می گوید:واقعیت این است که تحریف ها در باره ی واقعه عاشورا جنبه ی مجلس گرم کنی دارد به این معنا که هرچه آه و ناله ی مستمعین بیشتر شود روضه خوان هم اعتماد به نفس بیشتر و  بهتری پیدا می کند.
در باره واقعه ی جانسوز عاشورا گرچه کتاب های مختلفی نوشته شده ولی هنوز که هنوز است روضه خوان ها به روضه های کتاب روضة‌الشّهدای کاشفی(سنی مذهب) و به مراثی حزن برانگیز و گریه‌آورِ طُرَیْحِی (که گفته می شود یکی از بزرگان علمای امامیّه بوده) استناد و اعتماد می کنند این در حالی است که گفته می شود طریحی پس از نوشتن کتاب مرثیه های حزن بر انگیزش بارها اظهار پشیمانی کرد ولی روضه خوان ها هیچ توجهی به ندامت وی نکردند.
البته روضه خوان وقتی می بیند اگر فلان مطلب را به عنوان چاشنی به روضه اش اضافه نکند به اصطلاح عامیانه منبرش نمی گیرد ناگزیر می شود یک روایت سست و بی سند ولی حزن انگیز را به خورد عوام بدهد تا هم منبرش بگیرد و هم نزد مردم عزیز و مشهور شود حال در یک قضاوت منصفانه آیا عوام تقصیر دارند یا مداحان و روضه خوان هایی که می گویند چاره ای جز سوزناک خواندن مرثیه نداریم؟
بی تردید گناه عوام اگر بیشتر نباشد کمتر نیست.