به یاد حافظان سنت ها
 در گذشته که هنوز صدابر و بلندگو نیامده بود مردم با صدای دل انگیز شوخوانیِ کسی که رمضان خوانی می کرد از زمان افطار و سحری آگاه می شدند در این بین برخی هم برای جا نماندن از قافله ثواب بر بلندای بام خانه ی خود می رفتند و شروع به چلک زدن می کردند  نمی دانم چه موسیقی و جذابیتِ گوشنوازی در صدای چلک،نهفته بود که بیشترِ مردم روستا منتظر شنیدنش بودند این رسم و آیین حتی موجب تشویق نو جوانان به روزه گرفتن شده بود.
 این رسوم  و دهها رسم خوب و پسندیده ی دیگر مربوط به دوره های گذشته است و از آنجا که نسل حاضر با تکنولوژی رابطه ی تنگاتنگ بر قرار کرده و گذشته اش را نادیده گرفته از آیین شوخوانی و سنت های ماندگار اجدادش بی خبر است و نمی داند شو خوانی جزو  قدیمی‌ترین آیین‌های سحرهای ماه رمضان است که بنا به گفته مطلعین محلی بیش از چهار قرن قدمت دارد
شوخوانی به معنی بیدار باش بود با شنیدن صدای شوخوان چراغ خانه ها یکی پس از دیگری روشن می شد در آن زمان همدلی بین همسایه ها طوری به هم گره خورده بود که اگر چراغ خانه ای روشن نمی شد همسایه اش وظیفه خود می دانست او را بیدار کند و  یا اگر مشکلی داشت در جهت رفع مشکل به او کمک می کرد  او چون از ملای ده یا روستا شنیده بود پیامبر اعظم(ص) فرموده: با بوی دیگت همسایه ات را ناراحت نکن، مگر آنکه مقداری از غذای آن را برای او بفرستی... اگر غذای نا متعارف می پخت و احساس می کرد بوس غذا به خانه همسایه رسیده است ظرفی از همان غذا را برایش می برد...
ادامه دارد