در مقدمه،می خواهم از آداب سفر بنویسم بدیهی است هرچیزی آدابی دارد و سفر نیز از این قاعده مستثی نیست با همین رویکرد غزالی در کیمیای سعادت با تقسیم کردنِ سفرها ی سفر ظاهری ومعنوی می نویسد:مسافرت نوعی حرکت و معاشرت با دیگران است که دارای فوائد و منافع و نیز آفات و مضراتی می باشد.

آداب سفر،

1- مسافر قبل از سفر باید بدهکاری هایش را بپردازد اگر امانتی نزد اوست آن را به صاحبش باز گرداند و برای سفرش از اموال حلال و پاکیزه بردارد.

2- لازم است در سفر خوش اخلاق باشد،به دیگران رسیدگی نماید و خوب سخن بگوید

گویند کسی که در سفر شایسته رفاقت و مصاحبت تشخیص داده شد در حضر هم شایسته ی دوستی خواهد بود به هرحال تأکید شده که در سفر باروی باز و اخلاق نیکو با مسائل بر خورد شود

3- قبلا از شروع به سفر از خویشان،رفقا،همسایگان،و دوستان خود خداحافظی کند.

4- هنگام رفتن از خانه برای مسافرت،دو رکعت نماز بخواند

5- صدقه دادن و 7مرتبه سبحان الله و7مرتبه الحمد لله و 7مرتبه الله و اکبر از سفارشات امام صادق (ع) است

6- در امور مختلف با همسفران مشورت نماید

7- اگر برای زیارت و دیدن دوستی به شهری رفته بیش از 3روز در خانه ی میزبان نماند0مگر آنکه دوری از اوبر صاحبخانه خیلی دشوار باشد)

8- در نزد میزبان از غذاهای مختلف و سخاوتمندان و رفقای مختلف شهرهای گوناگون سخن نگوید...

ادامه دارد