قاسـم مـلا         

 گم کرده راه که باشی تشخیص راه از چاه سخت می نماید،در عالم سرگردانی شب و روز را سر می کنی تا زنده بمانی به عبارتی عوض کردنِ زنده مانی با زندگانی،چون راه را گم کرده ای برای گذرانِ زندگی روزانه ات به هر آب و آتشی دست می زنی این یعنی لبخند زدن بر چهره ی درنده ترین حیوان،غم بزرگِ بی دردی که در جانت ریشه کند تن به داروی پستِ اعتیاد می دهی و این عمل،یعنی از بین بردن و نابودی آبروی خانوادگی ات، به بادِ فنا دادنِ دار و ندارت و از همه بدتر به پوچی رسیدن،از درون که خالی شدی دوندگی جای زندگی را می گیرد و عمر نازنینی که می توانست درجهت تعالی باشد دستاویز ی می شود در جهتِ سقوط، تا بهانه ای شود برای بدست آوردنِ مال و جاه و فریب و از خود باختگی و دهها امراض دیگر.

 ضایع کردنِ حق و حقوق دیگران که برایت بی معنا شود در نابود کردنِ حقوق خانواده ات نیز کوتاهی نمی کنی و این یعنی ظلم، ظالم می تواند حتی از حیوان نیز پست تر باشد.چقدر زشت می نماید؛در آمار انسان بودن و در رفتار،پست تر از حیوان بودن.

 گویی دچار تکرار شده ایم وقت مان را طبق قانون نوشته شده، دیگران تنظیم کرده اند فلان ساعت برو  و در این ساعت بیا!!تکرار این خط کشی آدم ها  را خسته می کند از طرفی امکان فکر کردن هم  از صاحبان فکر گرفته می شود وجود ماهواره و خورشیدواره و تلویزیون و انواع فیلم ها ما را محاصره و مصادره کرده اند باور کنید من و شما مال خودمان نیستیم زیرا فکر مان را پیش پیش تصاحب کرده اند.کاش می شد خودِ خودمان باشیم و بهتر آن که از آنِ خودمان بودیم در چنین شرایطی به جای تغییر، پیشرفت می کردیم و جامه ی سنت های حسنه را بخاطر پذیرش بی مطالعه ی تجدد و مدرنیته لگد کوب نمی کردیم و بجای تکریمِِ و اخترامِ گزینشی آدم ها،به  آدمیت بها می دادیم، حرمت ها را پاس می داشتیم بزرگترها و حتی خردسالان در جایگاه واقعی خودشان مورد احترام قرار می گرفتندو بنیان خانواده سست نمی شد و این همه جوانِ مستعد دچار دردِ بی درمانِ اعتیاد نمی شدند و قبح طلاق عاطفی و جدایی از بین نمی رفت.

باید بپذیریم که گم کرده راهیم و در بیابان زندگی سردرگریبان و آواره شده ایم، درس خوانده های علم نیاموخته ای هستیم که با خیال دانستن، در جهالت خودمان دست و پا می زنیم و با همین خیال و با ادعای راه بلدی، راه بلدان را نادان و جاهل می دانیم و نشان راه را از آن ها نمی گیریم. در قلک ذهنِ خود و  فرزندانمان مان چیزهایی می اندوزیم و می اندازیم که در بازار فردا با آن چیزی نمی توانند خرید،گویی پیدا کردنِ لقمه ی حلال نیز در حال پیوستن به قصه های مادربزرگ ها می شود.

دانا جلوه دانِ خود و دیگران را ابله دانستن،متظاهر بودن، به جای دیگران فکر کردن،طعنه زدن و وانمود کردنِ عیبِ دیگران و خود را ُمَبّرا دانستن از هر اشتباه و خطا،روی آوردن به گناه و ترویج آن و همه چیز را برای خود خواستن و برای دیگران هیچ نخواستن، با فطرت آدمی سازگاری ندارد پس باید دید چه چیزهایی مانع رسیدمان به جاده ی انسانیت شده است.؟

                                    گفت:

راستی، فاصله تا مرز آدمیت چقدر است؟