درمانگاه های شبانه روزی در این شب ها ( قدر)خدماتِ ویژه ای ارائه می دهند،زن و مرد، پیر و جوان، دسته دسته با مراجعه به این درمانگاه ها برای درمانِ امراضِ گوناگونی که دارند،داروهای شفابخش دریافت می کنند همه دوست دارند قلبشان مداوا شود قلب، این خورشید آسمانِ وجودمان را باید در این درمانگاه، زنگار زدایی کنیم. ورود به چنین مکانی بسیار ساده می نماید اما ترک کردن اعتیادی که سال هاست سوهانِ روحمان شده هر گز ساده نیست.می خواهیم به فطرتمان برگردیم و پاکِ پاک باشیم اما  سال هاست بد خُلقی، نامهربانی،گران فروشی،کم فروشی،احتکار، تقلب، ،حرمت شکنی، بی وفایی ، بی مهری، دروغگویی، بی رحمی و تجاوز به حقوق یکدیگر موجب دوری از خود و خدایمان شده است. می خواهیم درمان شویم و از اعتیادهای خانمان سوز کناره گیریم.

شب ها ی ویژه

ما که برای بازگشت،به دنبال راه میان بری هستیم این ماه به خصوص شب های قدر، فرصت مناسبی است تا از داروهایی که رایگان به بیماران داده می شود. استفاده کنیم، هر مراجعه کننده ای از درد خویش آگاهی دارد.درمانگاه(مسجد) مملو از جمعیتی است که برای تغییر آمده اند،این که آیا همه ی این ها در تغییر ثابت قدم اند جای تأمل دارد،زیرا به لحاظِ عدمِ استفاده ی درست و به جا از داروهای شفابخش (ذکر و یاد خدا) دو باره در گرداب گذشته گرفتار می شویم.

 هیچ فکر کرده ایم چرا با این که؛شب ها ی قدر تا دیر وقت بیدار می مانیم، قرآن به سر،می گیریم و در پی درمان دردهای درونی مان یا رب یا رب می گوییم و اشک می ریزیم که در جای خود عمل مبارکی است ولی آیا از خود پرسیده ایم چرا به محض خروج از درمانگاه (مسجد) بیماری مان دو باره عود می کند و به دنبال گناهانی چون،انکار حق، نومیدی، قهر و خشم، ناسپاسی، یأس و نومیدی از رحمت خدا، حرص و آز،سخت دلی، کینه توزی و...می رویم و از صف توبه کنندگان، عبادت کاران، سپاسگویان، رکوع کنندگان، سجده ‏آوران، آمران به معروف، نهی کنندگان از منکر و... خارج می شویم؟

 چراهای بی جواب؛

از این ها گذشته،چرا رفتن به زیارت امامان و امام زادگان و سفر کردن به حج آن طور که باید و شاید برایمان اثراتِ مثبت و پایدار ندارد؟

چرا نمی گوییم گشودنِ گره از کار دیگران،ثوابی به مراتب بیش از شب زنده داری و قرآن به سر گرفتن دارد؟

چرا نمی گوییم و نمی خواهیم بدانیم؛ باید بر بندگان خدا رحم کنیم تا خداوند برما رحم کند؟

چرا به جای این همه مداحی ها و خواندن شعرهای موهنی که بعضی از مداحان بر زبان می رانند و دل مراجع را خون می کنند کمتر می گوییم؛ علی (ع) عالی ترین مظهر عدالت است که ضارب و قاتلش نیز از آن بهره مند می شود؟

چرا نتوانستیم حضرت فاطمه (س) را آن گونه که باید به زنانمان معرفی کنیم؟

چرا نتوانسته ایم به مردان و زنان خودمان بگوییم:پیامبر (ص) و امامانمان رئیس بزرگترین در مانگاه هایی هستند که؛عالیترین داروهای شفابخش (روایات و احادیث) را برای درمانِ بیماری های درونی مان در اختیارمان قرار می دهند؟

چرا نمی گوییم؛ این همه طلاق زیبنده ی مردم مسلمانی که در عزای امامانش سیاه برتن می کنند و اشک می ریزند نیست؟

وقتی می دانیم؛گران فروشی،کم فروشی،احتکار، تقلب، ،حرمت شکنی، بی وفایی،بی مهری، دروغگویی، بی رحمی و تجاوز به حقوق یکدیگر  ناپسند است؟چرا توبه کردن و ترکِ اعتیادِ این گناهان را جدی نمی گیریم؟.

 شب های ویژه رو به پایان است و ما در پی ترک اعتیادهایی هستیم که گناه صغیره و کبیره اش می نامیم زنجیره ی گناهانی که ترکشان می کنیم و باز به آن ها روی می آوریم و یا به عبارتی توبه می شکنیم.

شب های قدر و ایام مخصوص،بهانه ای شده از جانب خداوند تا در کمال امیدواری به رحمتش در درمانِ بیماری های کشنده ای که هوای نفسش می نامیم بکوشیم و از هر گونه گناه و آن چه زمینه ساز شکستن توبه و روی آوردن دو باره به اعتیاد می شود دوری جوییم. آیا از این فرصت طلایی به نحو احسن استفاده می کنیم؟

یادمان باشد در این درمانگاه (مساجد و جمع دعا و ثنا)شبانه روزی، برای رسیدن به فضائل و اخلاق انسانی و ترک اعتیاد به گناه،داروهای رایگان در اختیار بیماران قرار می گیرد. به امید شفای همه ی بیماران .ان شا ءالله

پایان