قاسـم مـلا         

بارها شنیده ایم؛بازخورد رفتار درست و غلطمان به سرعت به خودمان برمی گردد یعنی دنیای عینی ما بازتابیِ از افکار و پندارهای ماست. ضرب المثلِ هرچه کنی به خود کنی / گرهمه نیک و بد کنی،سینه به سینه از نسل های گذشته به ما رسیده و ما، در مناسبت ها، آن را بازگو می کنیم، چرا راه دور می رویم؛کلامِ خدا در سوره ی اسراء آیه 7 بهترین و محکم ترین دلیل است که می فرماید: اگر نیکی کنید نیکی به خود کرده اید و اگر بدی کنید از آن خودتان است،پس جا دارد از خودمان بپرسیم؛علت این همه رفتارِ لجاجت آمیز و ظلم و عناد، نسبت به همنوعانمان چیست؟مگر نه این که بازخورد رفتارِ هر خوبی و بدی به خودمان بر می گردد، پس چرا شاهد رفتارهایی در جامعه هستیم که هیچ سنخیتی با انسان بودنمان ندارد؟ قتل،تجاوز، دزدی، فحشا،اعتیاد، تحت عنوان افشاگری زیر سئوال بردن آبروی دیگران ،ریاست مداری،تهمت، رباخوری، ریاکاری و...نمونه ای از دهها گناهی است که در جامعه تحت عناوین مختلف صورت می گیرد. 

خداوند، عالم را افقی آفریده یعنی هرچه بالا بیندازیم به خودمان بر می گردد هندسه ی عالم چنین است گناهانِ ریز ما را به گناهانِ بزرگ می برد خوبی های کوچک نیز به خوبی های بزرگ متصل می شود. اعمال انسان، حّد اعتدالش خوب است مثل گل که وسط آن شیره ی مخصوص دارد و زنبور با خوردنش عسل تولید می کند.گیاه را سفارش می کنند در شب آب دهید تا در روز شاهد شکوفایی اش باشید،انسان نیز،می تواند در شب برای رفتارهای روزانه اش برنامه ریزی کند؛ کینه ها از دل بشوید و با خلق خدا مهرورزی کند تا با او همان کنند.نان بُری نکند تا رزق و روزی اش جریان داشته باشد،آبرو داری کند تا آبرو داری اش کنند.

 مگر نه اینکه از همان دستی که بدهیم از همان دست می گیریم؟

 پس چرا از دادن یک شاخه گل، از روی محبت سلام کردن و حتی از یک تبّسم ،

دریغ می کنیم؟

چرا علاوه بر گناه کردن در ترویج آن نیز،می کوشیم ؟

صداقت درجامعه نباید گوهری نایاب و حتی کم یاب باشد چرا با رفتارمان زنجیر اعتماد را پاره می کنیم و یا بذر بی اعتمادی می پاشیم؟ اگر هرچه کنی به خود کنی درست باشد درست تر آن است که بکوشیم آن چه برخود روا نمی داریم بردیگران روا نداریم و باور کنیم دود رفتارمان به چشم خودمان خواهد رفت.