قاسـم مـلا         

 آنچه می خوانید نه خاطره  است، نه درد دل،گله و شکوه هم نیست خدای نکرده  قصد جسارت هم نداریم،اعتراف میکنم دست و بالم خالی از سوژه  بود و مثل همیشه  خودمو نخود این آش و آن شوربا کردم.بریم سر اصل مطلب،  بعد از ظهرجمعه ای که گذشت طبق برنامه ی از پیش تعیین شده در مجلس ترحیم جوان ناکامی که از اقوام مادری ام بود  شرکت کردم.صدای بلندگو که اکویش می نامیدند و فریاد مداح که گویی به هر قیمتی باید جمعیت را می گریاند آزار دهنده بود چاره ای جز گوش دادن به صدای گوش خراش او را نداشتم .ایشان از تمام واژه های حزن انگیز برای گریاندن حاضرین استفاده می کردند.که در نوع خود کار بجایی بود .مجلس عزا همانطور که از نامش پیداست جای مزاح و گفتن جوک و خواندن آواز شادی نیست جای اشک است و آه و ناله و گریه،جدای از همه ی اینها، آن بنده ی خدا علاوه بر اینکه شغلش اقتضا می کند باید مجلسش بگیرد تا مشتری بیابد، ما ضمن تشکر مجدد از مداح عزیز دعا می کنیم حنجره اش بدون خش و صدایش گیرا باد.شما که غریبه نیستید خدا وکیلی قصدم این ها نیست می خواهم به یک نکته ای اشاره کنم که می دانم شما هم  کمی با من موافقید شایدم خیلی، شایدم ...بگم؟

آقای مداح  جوان، پس از خواندن اشعار و روضه  تکراری، 40 دقیقه ی آخرمجلس را به حاج آقا واگذارکردند تا ایشان مردم را موعظه و ارشاد فرمایند. آشیخ، آرام و متین بر خاست سلام و عرض ادبی به مداح جوان نمود و بربالاین پله ی منبرچهار زانو جلوس فرمودندهمه ی منظور من همین جاست زیرا همزمان با نشستن آشیخ بر منبر،بیشترحاضرین،مسجد را ترک کردند گرچه بارها شاهد چنین حرکتی بوده ام ولی این بار دلم به حال و روز واژه های همیشه مظلوم و مغفول پند و اندرز و نصیحت ، سوخت. شما رو به خدا این یکی را به گردن انقلاب و مسئولین و رئیس و وزیر،نیندازید  مهدیه ی تهران که تازه افتتاح شده بود،من برای شنیدن سخنرانی مرحوم کافی به آنجا می رفتم . مهدیه پر می شد از آدم هایی که برای شنیدن صدای دلنشین آن مرحوم از راه دور و نزدیک تهران و حومه می آمدند بعد ازسخنرانی مرحوم کافی آیت الله سبحانی منبر می رفتند آیت الله علاوه بر سخنرانی به پرسش های پیچیده ای  که به صورت آزاد و علنی از سوی اهل فکر مطرح می شد با حوصله  و متانت  پاسخ می دادند کسانی هم مثل من،عوام و سطحی نگر بودند که مداحی را به موعظه و بحث آزاد ایشان تر جیح می دادند!!!

اگر بپذیریم که گرایش به مداحی و تعزیه بیش از پیش رو به افزایش است آیا این گرایش را نشانه های محبت بیشتر به اهل بیت می دانید یا رفتن به سمت و سوی عوام زدگی و سطحی نگری،اگر چنین است نقش صدا و سیما در این گونه تبلیغات را مؤثرنمی دانید؟

آیا مردم با واژه ی پند و نصیحت بیگانه شده اند؟  

آیا جوان امروز را نصیحت پذیر می دانید یا نصیحت گریز؟

بزرگترها چطور ؟

آیا: نصیحت کسی را پسند آیدش / که از جان و از دل پسند آیدش؟

یادمان باشد  نصیحت کردن رسالت پیام آوران الهی بوده است.

بیایید نصیحت شنیدن و نصیحت کردن  را دو باره احیا کنیم ولی بیش از گفتن

بشنویم