از شما چه پنهان نوشتن، درباره ی خنده و عوامل ایجاد نشاط چندان هم ساده  نیست؛ زیرا به نظر می رسد عده ای متعصب و خشک با اصل شادی مخالف اند. این ها با خندیدن، خنداندن و هر نوع شوخ طبعی، میانه ای نداشته و ندارند. از نظر این ها آدم خوب کسی است که سنگین و کم حرف و یا شنونده ی محض باشد. پرسش کردن و هر گونه مزاح را سبکی و در صورت ادامه کم عقلی می دانند!! این افراد متأسفانه با ظاهری مذهبی در همه ی امور صاحب نظرند. به همین لحاظ، چون خیلی جدی و خشک اند، تُرد و شکننده هستند. باید بپذیریم که این گونه رفتار، نتیجه ی خوشایندی نداشته است. نوجوانانی که نسبت به ارزش های دینی بی اعتنا یا کم توجه هستند، یکی از دلائل عمده اش را خشک و خشن دین و به عبارتی دفاع بد از ارزش ها از سوی والدین  می دانند. شوخ طبعی هنر است و باید آن را آموخت. شوخ طبعی باعث شادی خود و دیگران می شود. کینه و کدورت را از بین می برد. شوخ طبعی نشانه ی دوستی، صمیمیت، موجب گرمی و حلاوت روابط و از نشانه های مؤمن است. رسول گرامی اسلام (ص) فرمود: مؤمن، شوخ و زنده دل است و منافق سخت و غضبـناک (بحار ج 77ص 153). امــام صادق (ع) از یکـــــی از اصحاب خود پرسید: شوخی شما با هـــــــــــم چقدر است؟ عرض کرد: اندک فرمود: این گونه نباشید. مزّاح بودن و شوخ طبعی از حُسن خلق است. همانا بدین وسیله، شادی و سرور را در قلب خود داخل می کنید. البته نباید در شوخی افراط کرد مکان و زمان شوخی را باید در نظر داشت. چنان چه فرموده اند: شوخی در بین قبور و قبرستان، در هنگام تشییع جنازه و نیز در برابر مصیبت دیدگان از بی خردی است. شوخی نباید موجب تحقیر و تمسخر و توأم با توهین، غیبت و رنجش کسی شود. حضرت رسول (ص) می فرماید: من شوخی می کنم و اهل مزاح هستم اما حرف بیهوده و باطل نمی گویم. هم چنین تصریح فرموده اند: کسی که مؤمنان را شاد کند همانا مرا شاد کرده و کسی که مرا شاد سازد همانا از سوی خداوند عهدی برای خویش گرفته است و چنین کسی  در قیامت در امنیت و آسایش است (بحار ج 74ص 413).

خندیدن:

پزشکان می گویند: 95 درصد بیماری های جسمی ریشه در بیماری و ناآرامی های روحی و روانی دارد و خنده بخش مهمی از نا آرامی ها و اضطراب های روانی انسان را خنثی می سازد و آرامش روحی و روانی بر بهداشت و سلامت جسم تأثیری مستقیم دارد. در ضرب المثل های اسپانیایی آمده است: هربار که انسان می خندد، یک میخ از تابوتش جدا می شود. اگر می خواهیم فرزندانی صالح و سالم و اهل دین و دانش داشته باشیم باید دین و ارزش های دینی را با شادی و خوش خلقی و شادابی توأم کنیم.حتما" شنیده اید که می گویند: پیران با گذشته و جوانان با آینده و کودکان با حال  زندگی می کنند. با خشکه مقدسی حسرت خنده و شادی را از عزیزانمان نگیریم. شادی هایمان را با خانواده و فرزندانمان تقسیم کنیم تا قدر قیمت  گنج ها و داشته های امروزمان را دریابند و شکر گزار باشیم تا فردا با از دست دادن آن ها نادم و پشیمان نشویم که پشیمانی نه تنها سودی ندارد؛ بلکه حسرت و آه و ناله ی سرد و در نتیجه افسردگی و غم و اندوه های پایدار به دنبال دارد. همه ی انسان ها در طول تاریخ، صرف نظر از ایدئلوژی و رویکرد دینی و غیر دینی در پی کسب آرامش و شادابی و نشاط بوده اند. عوامل شادی را بشناسیم و برای هم دیگر خوبی و شادی را آرزو کنیم.

     شاد باشید.