قاسـم مـلا         

 تجربه نشان داده است که اثر تربیت، در دوران خردسالی کودک، بر شخصیت او در تمام عمر سایه می افکند والدین علاوه بر تعلیم و تربیت اخلاق کودک،در تعلیم و تربیت معنوی او نیز باید اهتمام ورزند.زیرا اخلاقیات بدون خدا مثل درخت کم ریشه است که با اولین وزش قوی باد بر زمین می افتد.در تربیت اخلاقی کودک ،دادن شخصیت و عزت نفس به او مهمترین چیز است و دیگر اینکه به او وظیفه شناسی،احترام به حقوق دیگران،وفا ی به عهد و قول،راستگویی، احساس مسئولیت و غیره را بیامو زیم.

تربیت معنوی

در تربیت معنوی کودک،باید او را به تدریج با برخی اصول در باره ی خالق،عالم بعد،خویشتن خویش و معنای واقعی زندگی آشناکرد. همچنین کودک باید دریابد که هیچ چیز بی دلیل نیست و هر چیز حسابی دارد .گرچه خود از نزدیک شاهد بوده ام ،بعضی از والدین بنا به دلایل خرافی از بیان کردن حساب و کتاب و سنجش اعمال دنیوی در روز قیامت، سخنی به میان نمی آورند. صرف نظر از اینها برای اینکه کودک بتواند اصول اخلاقی و الهی را در خود جذب کند و با رسیدن به سن رشد و بلوغ از آنها گریزان نباشدباید این اصول را به نحو خوشایند و متناسب با، سن و سالی که دارد به او آموخت، نکته ی آخر اینکه تربیت را نباید تعطیل کرد. زیرا:

تعطیلی تربیت جفا به کودکی است که او را دوستش داریم.

 تعطیلی تربیت یعنی ظلم به افراد جامعه ای که با آنها زندگی می کنیم.

بد تربیت کردن کودک به معنای پرورش ظالم  و سلب آرامش نسل آینده است.

نکته:

 بدیهی است پدر و مادر های زیادی هستند که  بجای تربیت اقدام به محبت افراطی فرزندشان می کنند و در نتیجه از همان ابتدا با در اختیار قرار دادن حتی آنچه را کودک احساس نیاز نمی کند زمینه ی لوس شدن او را آماده می کنند تا آنجا  با داشتن این همه چیز خوشحال به نظر نمی رسد. این باعث می شود که بچه ها هرگز راضی به نظر نرسند و مرتبا تقاضای بیشتری کنند .

باور داشته باشیم فرزند صالح گلی است از گلهای بهشت.