قاسـم مـلا         

آن همه ناز و تنعم که خزان می‌فرمـــــود

عاقبت در قدم باد بهار آخـــــــر شـــــــــد

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گــــــل

نخوت باد دی و شوکت خار آخر شــــــد

صبح امید که بد معتکف پرده غیـــــــــب

گو برون آی که کار شب تار آخر شـــــد

آن پریشانی شب‌های دراز و غــــــم دل

همه در سایه گیسوی نگار آخر شــــــد

باورم نیست ز بدعهدی ایــــام هنــــــــوز

قصه غصه که در دولت یــــار آخــــر شــد

ساقیا لطف نمودی قدحت پـــــــرمی باد

که به تدبیر تو تشویش خمار آخــــــر شد

در شمار ار چه نیاورد کسی حافــــــظ را

شکر کان محنت بی‌حد و شمار آخر شد