زبانم میل گفتن کرده امــــــــــــــــــروز

قلم  میل نوشتن کرده امـــــــــــــــروز

نمی دانی دلم با من چها کـــــــــــــرد

سفر رفت و مرا تنها رها کـــــــــــــــرد

قفس بشکست و خود را کـــــــرد آزاد

من اینجا و دلم در بهمن آبـــــــــــــــاد

نمی دانم چرا دل بی وفا شـــــــــــــد

دل رامم چرا راهش خطاشـــــــــــــــد

دل من هر زمان یاد سفر کــــــــــــــرد

تو گویی هوش را کار دگر کـــــــــــــرد

اگر خواهی که گردد خاطرت شـــــــاد

بخوان این شرح حال لز بهـــــمن آباد

که آن جا عمر چند صد سالــــــــه دارد

هزاران گفته و ناگفـــــــــــــــــــــته دارد

در آنجا مردم از یک دین و کیشــــــــند

همه آنجا به نسبت قوم و خو یشــند

نویسم شرح آنهایی  که هستـــــند؟

و یا آنان که از دنیا برفتنــــــــــــــــــد؟

دلم خواهد در قلعه نشینـــــــــــــــم

هر آنکس رفته از دنیا ببینـــــــــــــــم

ببینم چهره ی ملاحسیـــــــــــــــن را

ببینم بابم آن نور دو عیــــــــــــــــن را

دو باره بشنوم بانـــــــــــــــــگ اذان را

صدای خوب ملا رمضــــــــــــــــــــان را

ببینم روی حاج ملا علـــــــــــــــــی را

و منبر های شیخ ذاکـــــــــــــــــــری را

همه با همدگر یکجا نشینیــــــــــــــــم 

دوباره روی همدیگر ببینیــــــــــــــــــــم

دلم خواهد که از شادی نویســـــــــم

برای بهمن آبادی نویســــــــــــــــــــم

اگر چه شعر قاسم بی کلاس اســت

واز قانون، به کلی بی اساس اســت

ولی شعرم بود مشتی زخــــــــــرمن

هزار نا گفته دارد سینه ی مـــــــــــن