کاش و کاش و ای کاش
نمی شود کسی را در دنیا و آخرت یافت که حسرت به دل نباشد و ای کاش نگوید...
آبشخور و سر چشمه ی غبطه خوردن ها ای کاش است که گفته اند حسادت مذموم و غبطه خوردن ممدوح است ای کاش های دنیا قابل جبران است و زندگی را از اول شروع کرد ولی ای کاش های آخرت قابل جبران نیستند
بی تردید روز قیامت وقتی قصرهای دیگران و نورِ پیشاپیش ان ها را مشاهده می کنیم اولین کلام ما حسرت خوردن و ای کاش گفتن است
در آن سرا وقتی خود را از نور قرآن محروم می بینیم می گوییم ای کاش کلام را با تدبر تلاوت می کردم و هنگام تلاوت به معنی و تأکیدهایش دقت ویژه داشتم و منظور تک تکِ آیات و نشانه هایش را به درستی درک کرده بودم
کاش به منظور و هدف سوره ی قلب قرآن(یس) توجه ویژه داشتم
کاش می دانستم فراوانی و کثرت عبادت و تلاوت ملاک نیست بلکه فهم و درک و معرفت هر کدام مهم است
کاش پیامبران و آیات الهی و دستورات دینی و حجاب و عفاف را به تمسخر نمی گرفتم
کاش می دانستم صلاة و زکات دو رکن انکار نا پذیر دین هستند که رابطه ی ما را با خدا و مردم استوار می سازند
کاش می فهمیدم نماز، سفر از ملک به ملکوت است و زکات به وجود آورنده ی حس همبستگی و یکدلی و ریشه کنی فقر است یعنی کسی که خدا را می خواهد بنده خدا را نیز باید دوست بدارد
کاش این روز سخت (قیامت) را باور داشتم
کاش به عذاب های وعده داده شده (عذاب مهین و عذاب الیم و عذاب عظیم و...) توجه داشتم
کاش در دنیا سخن گرانبهای لقمان به پسرش را سرسری نمی گرفتم(پسرم! اگر به اندازه سنگینی دانه خردلی (کار نیک یا بد) باشد، و در دل سنگی یا در (گوشه‌ای از) آسمانها و زمین قرار گیرد، خداوند آن را (در قیامت برای حساب) می‌آورد؛ خداوند دقیق و آگاه است!)
کاش باور داشتم همه ی اعمال پنهان ما روزی آشکار می شوند و...
ادامه دارد