انسان و حسرت های دنیا و آخرت (1)
انسان ها مدام بار سنگینِ ای کاش ها و حسرت های نرسیدن را بر دوش می کشند
آدمی آرزوهایی دارد که خیلی از آن ها را با خودش به گور می برَد
ما مدام واژه ی ای کاش را تکرار می کنیم
وقتی کسی از ما می پرسد آیا از زندگی ات راضی هستی در جواب می گوییم راضی ام اما...
همیشه پشت این اما و اگرها هزاران حرف گفته و ناگفته هست و در پشتِ ای کاش ها اگرهایی خوابیده اند که معنای خاصی دارند
می گویند اگر با اهل قبور مصاحبه ای صورت می گرفت بی تردید آن ها نیز صدها ای کاش داشتند معنای کاش همان حسرت است به معنای افسوس و تأسف خوردن از کارهای کرده و نا کرده و پشیمانی از راه رفته و نرفته و از کوتاهی ها و مسخره کردن دین خدا و به سخره گرفتن پیامبران و مؤمنین و مؤمنات
کاش های انسان در روز موعود فراوان است
کاش غیبت نمی کردم
کاش تهمت نمی زدم
کاش فلانی را به دوستی نمی گرفتم
کاش با فلانی شریک و رفیق نمی شدم
کاش نماز و روزه را ضایع نمی کردم
کاش ریب و ریا نداشتم
کاش انفاق می کردم
کاش لقمه ام حلال و عملم صالح بود
کاش حق و حقوق خانواده را رعایت کرده بودم
کاش غافل نبودم و در غفلت نمی ماندم
کاش همسایه آزار نبودم
کاش سرمایه عمرم را هدر نمی دادم
کاش از فرصت ها استفاده کرده بودم
کاش بخل نمی ورزیدم
کاش مال و ثروتم را در راه حرام خرج نمی کردم
حضرت علی علیه السلام می فرماید:از اعظم حسرتها در قیامت، حسرت کسی است که مالی نامشروع به دست آورده و آن را برای دیگری به ارث گذاشته است. شخص بعدی آن مال را در راه خدای متعال خرج میکند و فرد اولی به جهنم میرود و دومی به بهشت.