«رسم خوبِ اسفند دو کردن»

سَبزِس سِبَند سِبزِه زارِس سِبَند

سِبَند دید کِردَن چیزِه دِگَس، مَگِر موتو سِبَند دید نَکنی؟ برِ تیرِ نِظَر  حُکما" بِس سِبَند دید کِنِم مِثِلَندِش مُ برِکِ گُ و  گُسبَند دَرِم هَمِشَه بِس سِبَند دِخَنَمُ بَشَه خودِت مِدَنی که چَشمِ شور چِکَه مِنَه، دِهَمی قِلعِه چَن سَل پیش سه نِفِر، بی یَن که چَشمشُ شور بِیَه هَمی پَرسُل حیونِگَک تِریسُه مُ، خُبِ نِک بی، یِک دِحَه وَبَر اِفتی حروم رف دِگه، همه اینُ از چشم شوره دِگه.

ترجمه؛

سپند دود کردن چیز دیگه است مگر میشه سپند یا اسفند دود نکنی؟برای تیر نظر حتما" باید سبند دود کنیم.

مثلا" ما چون گاو و گوسفند داریم همیشه باید سپند در خانه داشته باشیم خودت می دونی که چشمِ شور چکار میکنه.

در همین قلعه چند سال پیش سه نفر بودند که چشمشان شور بوده همین پارسال

حیونی تریسه(گوساله) ما خوب و نیک بود یک دفعه افتاد و حروم شد (از بین رفت) همه ی اینا از چشم شوره دیگه!

توضیح

از تاریخ و سابقه ی دود کردنِ اسپند  یا اسفند اطلاع دقیقی در دست نیست هرچه هست سابقه ای بس تاریخی و قدیمی دارد.

در بهمن آباد ما مانند دیگر نقاط کشور هنگامی که عروس و داماد در جمع حاضر می شوند برایشان اسفند دود می کنند تا از چشم زخم در امان بمانند.

هنگام تولد نوزاد برای این که از چشم زخم و نگاهِ ناپاک به دور باشد و همچنین بازگشتِ مسافر از سفر نیز پای دود کردنِ  اسفند به خانه و معابر باز می شود و شعرش را اینگونه می خواند:

سبز است سبند سبز زار است سبد

سر رشته صد هزار کار است سپند

پیغمبر ما گفت بردار سبند

تا آن که نبینی ز حسودان گزند

چشم بد را فقط  سپند است و نجات

بر خاتم انبیا محمد صلوات...

ادامه دارد